Ποιοι είναι οι πρώτοι των πανελλαδικών; Tου Παύλου Ταγτεβερενίδη Διευθυντή Μουσικού Σχολείου Πτολεμαΐδας

Όταν ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων, συνηθίζεται τα φώτα της δημοσιότητας κυρίως εκ μέρους των μέσων μαζικής ενημέρωσης να πέφτουν με έμφαση στους «πρώτους των πρώτων», στους μαθητές και τις μαθήτριες που άγγιξαν το άριστα ή σε εκείνους και εκείνες που εισάγονται στις προβεβλημένες και δημοφιλείς πανεπιστημιακές σχολές. Δικαιολογημένα ως έναν βαθμό: δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε μηδαμινής σημασίας να πετυχαίνεις τον στόχο σου, να εκπληρώνεις το όνειρό σου καταγράφοντας συγχρόνως υψηλές βαθμολογικές επιδόσεις και κατακτώντας μια τέτοιου είδους διάκριση. Απεναντίας, είναι συναίσθημα που πάντοτε το κρατάς στη ζωή σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, μια διάκριση που σε κάνει σε μερικές περιπτώσεις να θυμάσαι ως και την αριθμητική σειρά με την οποία εισάγεσαι στη σχολή σου!

Μήπως, όμως, η «πρωτιά» μπορεί να αναγνωριστεί εξίσου σε άλλους εμπλεκόμενους στην όλη διαδικασία; Μήπως ο σχετικός έπαινος επιβάλλεται να αποδοθεί και σε άλλα άτομα, που εκ πρώτης όψεως τίθενται στο παρασκήνιο, αλλά τον αξίζουν το ίδιο δικαιωματικά; Πρώτος είναι και ο μαθητής που συγκέντρωσε «μόνο» ή και λιγότερα από, για παράδειγμα, 14.000 μόρια, αλλά το πραγματοποίησε ξεπερνώντας πολλά και σύνθετα προβλήματα, που ιδίως στην εποχής μας δεν είναι σπάνια, όπως οικογενειακές αναταραχές, οικονομικά εμπόδια ή ζητήματα συναισθηματικής φύσεως. Πρώτος, επίσης, είναι εκείνος ο μαθητής που τόλμησε και επέλεξε σχολή που πραγματικά θέλει να σπουδάσει και όχι κάποια άλλη, ανώτερη βαθμολογικά, μόνο και μόνο επειδή οι επιδόσεις του το επέτρεπαν ή οι γονεϊκές επιθυμίες το επιζητούσαν. Πρώτος θεωρείται και ο γονιός που, αν και περίμενε ή πίστευε ότι το παιδί του άξιζε να «πάει» παραπάνω, έχει το σθένος να επιδείξει την αρμόζουσα ωριμότητα με το να μην εκδηλώνει καθόλου την όποια πικρία του και με το να συνεχίζει να το αγκαλιάζει με την ίδια και μεγαλύτερη λαχτάρα και χαρά. Πρώτος είναι και ο εκπαιδευτικός που στο πέρασμα των σχολικών χρόνων συνέβαλε σιωπηρά μεν και όχι τόσο εμφανώς, αλλά μεθοδικά και αποφασιστικά στη βελτίωσή των μαθητών του, επειδή ως αληθινός δάσκαλος και γνήσιος άνθρωπος προσδοκά στον άτυπο, αλλά τόσο σπουδαίο, τίτλο της ηθικής ικανοποίησης, όταν διαπιστώνει πως οι γνώσεις, το παράδειγμα και η έμπνευση που παρείχε, στο τέλος μετουσιώνονται σε απτά αποτελέσματα.

Ας επικαλεστούμε και την αυθεντία, στην προκειμένη περίπτωση του πασίγνωστου Βραζιλιάνου συγγραφέα Πάολο Κοέλιο:  «Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόμενη. Κι αν όχι την επόμενη, τη μεθεπόμενη. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να μη σηκώνεσαι. Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές…».

Επομένως, ευχόμαστε σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά, είτε πέτυχαν μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων κάποιον από τον πρωταρχικό στόχο τους είτε όχι, ότι η ζωή τους, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, τώρα αρχίζει και ότι το ατέρμονο αυτό ταξίδι κρύβει διαρκείς προκλήσεις, πολλές παγίδες και ακόμη περισσότερη χαρά και γοητεία…