Μία μουσική πράξη εις μνήμην Νικολάου Δούμπα, του Παναγιώτη Δημόπουλου

Το Μουσικό Σχολείο Πτολεμαΐδας ολοκλήρωσε την τριμερή παρουσίαση μιας Λειτουργίας υπέρ Ειρήνης εις μνήμην Νικολάου Δούμπα. Το πρώτο μέρος έλαβε χώρα στην Πτολεμαΐδα, κοντά στα πατρογονικά του τιμώμενου.Το δεύτερο μέρος στο κέντρο πολιτισμού νεότητας του Βελιγραδίου και το τρίτο στον ιστορικό Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στην Βιέννη. Οι δύο τελευταίες παρουσιάσεις πραγματοποιήθηκαν σε μια αποστολή υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας απόδημου Ελληνισμού και μετά από πρόσκληση της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας. Στόχος ήταν το οφειλόμενο προσκύνημα στον Νικόλαο Δούμπα, η συνολική μουσική και ιστορική εκπαίδευση του μαθητικού σώματος Γυμνασίου-Λυκείου αλλά και η απόδοση μιας εκτενούς ευχής για την ειρήνη. Στην αποστολή επίσης συνέδραμαν η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, ο Δήμος Εορδαίας και το διαρκές στήριγμα του Συλλόγου Γονέων του σχολείου.

Οι 93 μαθητές και 7 συνοδοί καθηγητές ταξίδεψαν οδικώς και διέσχισαν – κατά την διαδρομή των παλιών Δυτικομακεδόνων της Μεσευρώπης – τα σύνορα της κεντρικής γείτονος προς Βορράν χώρας, έπειτα της Σερβίας, της Ουγγαρίας και της Αυστρίας  για να καταλήξουν στην Βιέννη, όπου και επισκέφτηκαν μνημεία και χώρους αποκλειστικά σχετικούς με την μουσική εκπαίδευση των μαθητών. Μετά την επίσκεψη στο μνήμα του Νικολάου Δούμπα η ορχήστρα και χορωδία του Μουσικού Γυμνασίου παρουσίασε το έργο ενώπιον – μεταξύ άλλων – της Προξένου της Ελλάδος στην Αυστρία Ελίνας Κυριακοπούλου, της Πρέσβειρος της Αυστρίας στην Ελλάδα Hermine Popeller και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αυστρίας Αρσενίου.

Συνόδεψαν την αποστολή η βιολονίστα και «διερμηνέας» Βασιλική Πατρώνα, η μάνα του λόχου Χριστίνα Τσίγκα, η άλλη μάνα του άλλου λόχου Σοφία Μάιου, η διττή μονωδός-τσελίστα Θεοδώρα Τανή, ο πολυπράγμων Παναγιώτης Έντβιν, ο έμπειρος Δημήτρης Ρογάρης και ο αρχιμουσικός αλλά και οργανοχόος Αργύρης Σαλαγκιώτης. Φυσικά, μερίδα του λέοντος πρέπει να αποδοθεί στην Χριστίνα Καπαρελιώτη που αν και παρέμεινε στα μετόπισθεν δίδαξε το δύσκολο αυτό κείμενο σε παιδιά  ηλικίας κυρίως 13-15 ετών, ενώ για το σύνολο της υπόθεσης μόνος δίκαιος τελικός αποδέκτης τιμών είναι ο διευθυντής της μονάδας Παύλος Ταγτεβερενίδης: αποδεικνύεται αναντικατάστατος, αλλά και αδιανόητος απών για αυτό το σχολείο. Τέλος, το τελωνειακό και διασυνοριακό σήριαλ, γνωστό και ως Βαλκανικό turbo control, διευθέτησαν οι οδηγοί των 4.000 χμ. που αναφέρονται με μισό όνομα για λόγους θεμιτότητας, αλλά αναφέρονται οπωσδήποτε: Γιώργος, Τάσος, Σταύρος και Απόστολος, χάνουν εδώ το μισό όνομα, αλλά δεν έχασαν μισό βήμα.

Το πλέον σημαντικό ενδεικτικό όμως της ιδιαιτερότητας της αποστολής ήταν η παραδειγματική συμπεριφορά των μαθητών που απέφυγαν την παράδοξη παράδοση της υπνοβατικής ολονυκτίας σε διαδρόμους φτηνών ξενοδοχείων και κράτησαν τις δυνάμεις τους για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στις παρουσιάσεις τους. Σε μια εποχή που παρατηρεί και φιλολογεί πολιτιστικές θερμοκοιτίδες, πνευματικές θερμοφόρες, πολιτικούς θερμοσίφωνες, οικονομικούς θερμοσυσσωρευτές, ηθικές θερμάστρες και κοινωνικά θερμόμετρα, οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου ορίζουν και φυλάγουν τις Θερμοπύλες της Ειρήνης και της Μουσικής δίνοντας διεθνές παράδειγμα, μάχιμοι και πειθαρχημένοι στις καλές ιδέες, απερίσπαστοι από αυτό που υπηρετούν και υπόσχονται: το μέλλον της χώρας.

Και μόνο λοιπόν για αυτόν τον λόγο, η παρακάτω μελάνη είναι η πιο δικαίως δαπανημένη:

Την μουσική της Λειτουργίας υπέρ Ειρήνης ερμήνευσαν οι Άγγελος Ιωαννίδης, Αργυρώ Ιωαννίδου, Βασιλεία Κύργια-Γεωργιάδη, Μάρκος Μάρκου, Πέτρος Μυλωνάς, Ελισάβετ Τσακιλτσίδου, Θεοδώρα Χατζηαλεξίου και Ελένη Χατζηαποστόλου στο φλάουτο, οι  Νικολέτα Θανασούλα, Άγγελος Καραβόλτσος και Γεωργία-Ρέα Σβώλη στο κλαρινέτο, οι  Φώτιος Ιωαννίδης, Δέσποινα Κλοκίδου και Βαλεντίνα Κρυτσάνη στο σαξόφωνο, οι Μαρία Θεοδοσίου και Θεοφάνης Μπαλτζής στο κόρνο,  οι Σωκράτης Ανδρεόπουλος, Νικόλαος Ζυγανιτίδης, Ιωακείμ Ιωαννίδης και Χαράλαμπος Κεφαλίδης στην τρομπέτα, ο Κωνσταντίνος-Ραφαήλ Κλοκίδης στο τρομπόνι, οι Μυρτώ Λαζαρίδου και Βάγια Τουρτούρη στο πιάνο, ο Νικηφόρος Τσομπανάκης στο μπάσο, οι  Δήμητρα Ευθυμιάδου, Ιωάννης Ζυμάρας, Συμεών Ιορδανίδης, Γεώργιος Καρακώστας, Στυλιανός Στογιάννης, Μιχαήλ Τσαλιάνης στα κρουστά, οι Κωνσταντίνος Βογιατζής, Άννα Γκόσις, Αντωνία Δαύκα, Αμαλία Εφραιμίδου, Θεόδωρος Μπαλτζής, Χρυσή Μιχαηλίδου, Κωνσταντίνα Παπακοσμά, Αικατερίνη Παυλουδάκη, Νικολέτα Χωλοπούλου, Αναστασία Καλφοπούλου, Πηνελόπη Μαμάτσιου και Σάρρα Τσαβδαρίδου στα βιολιά και οι  Βασιλική Γαβριηλίδου, Πέτρος-Ιορδάνης Λαζαρίδης, Ιωάννης Παυλίδης και Μαρία Τσουκαλίδου στο τσέλο.

Όλοι τους ανταπεξήλθαν περίφημα σε κάθε απαίτηση του κειμένου αλλά και της συγκείμενης νοηματοδότησης της αποστολής με αξιοζήλευτο επαγγελματισμό και υψηλή αντίληψη.

Το προλόγισμα έκανε στην Ελληνική και Γερμανική ο Δημήτριος Ταγτεβερενίδης και στην Σερβική η Άννα Γκόσις.

Την δε χορωδία συκρότησαν οι:

Αλέξανδρος Ακριτίδης, Απόστολος Ανδρεόπουλος Νικολέττα Αραϊλούδη, Μαρία Ασβεστά, Ελευθερία Αυλογιάρη, Αγγελική Βαλκάνη, Αθανάσιος Βαμβακάς, Μιχαέλα Γαβριηλίδου, Γεώργιος Γεωργιάδης, Ελευθερία Γεωργίου, Μαρία-Εμμέλεια Γκίκα, Πηλέας Γκουζγκούνης, Χαρίκλεια-Αγγελική Γρηγοριάδου, Παύλος Διρχαλίδης, Κωνσταντίνος Ιωαννίδης, Σπυρίδων Ιωσηφίδης, Αθηνά Κακανά, Αναστασία Καλτιριμτζή, Τατιάνα Καραδαγλή, Δήμητρα Καρακόλη, Θεοφανία Κάτανα, Στυλιανή Κόμπου, Αναστασία Κοπανίδου, Ευάγγελος Κρίμτσιαλης-Γιαννούλης, Παναγιώτα Μανώλα, Χρήστος Ματσιγγάρης, Μαρία Μαυροματίδου, Δέσποινα Μεταλλίδου, Άννα-Μαρία Μπάρμπα, Ευπραξία Μπασδέκη, Ευανθία Νάκου, Μαρία Παγκαρλιώτα, Άννα Παληού, Μιλτιάδης Παμπόρης, Ευθύμιος Παπασίμος, Έρις Πιέτρι, Κυριακή Πολυχρονίδου, Γεώργιος Σιδηρόπουλος, Αγγελική Σπυριδωνίδου, Άννα Τζαναβάρη, Ελένη Τοπτσίδου, Στέφανος Φραγκουλίδης, Μαριάννα Χαριτωνίδου και Σάββας Χατζηελευθεριάδης. Οι φωνές τους άφησαν έναν πολύ μικρό αλλά ιδιόφωνο, αυτόφωτο και αληθινό αστερίσκο στην ιστορία της πόλης της Βιέννης.

Ειδική μνεία όμως πρέπει να γίνει στους Βασίλη Ζυμάρα, Γεώργιο-Ιωακείμ Λιάκο, Πέτρο Στογιάννη και Κωνσταντίνα-Ελένη Πέμα, καθώς επέλεξαν να ενσωματώσουν τον σημαντικό φόρτο μελέτης στο πρόγραμμα σπουδών τους ως τελειόφοιτοι Λυκείου. Αυτή η τήρηση μιας μόνιμης δέσμευσης στην μουσική είναι ιδιαίτερη και θα καταστεί επιστρεπτέα όταν η ίδια η μουσική προσφέρει τα δικά της υπεσχημένα αργότερα.

Τελικά οι κοινωνίες κρίνονται από τις επιλογές των μελών τους. Οι μαθητές του Μουσικού Γυμνασίου Πτολεμαΐδας επιλέγουν – και συμπαρασύρουν και τους διδάσκοντες – να συνομιλούν σε οικουμενικό διάλογο, να αντιμετωπίζουν ισότιμα τον κόσμο χωρίς συμπλέγματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, κατάταξης ή παράταξης, διαγωνισμών ή διαγκωνισμών, να ξεβολεύονται για να υπηρετήσουν κάτι μεγαλύτερο από την βολή τους. Η δημιουργική πράξη τους είναι αποκλειστικά έντιμη και ισορροπεί ανάμεσα στις αθωότητες και τις αλήθειες του ανόθευτου σημείου τους. Και η αξία αυτή δεν μεταφράζεται σε λόγια, αλλά γίνεται ανεξίτηλη πράξη. Όσο για την θεωρία, ένας υποθετικός λόγος προκύπτει βέβαιος: ο Νικόλαος Δούμπας θα ήταν υπερήφανος για την σπορά του. Όλο αυτό άλλοι το λένε ιστορική αναφορά, άλλοι πολιτιστική διπλωματία, άλλοι παραγωγή πολιτισμού, άλλοι εξωστρέφεια. Ίσως πάλι πρόκειται για την σπανιότητα μιας ελληνικής Παιδείας που μπορεί ακόμα να εκπέμπει όπου γης. Εγώ το διατυπώνω πιο απλά: οι μαθητές αυτοί κάνουν καλό όπου περνούν και φέρνουν μαζί τους την μεγάλη Ειρήνη της Μουσικής. Και έτσι φυλάγουν σωστές μνήμες και μέλλοντες χρόνους αντάξιους του Νικολάου Δούμπα.

*Ο Παναγιώτης Δημόπουλος είναι μαέστρος και καθηγητής στο Μουσικό Σχολείο Πτολεμαίδας