Το «ας» κι η μεθοδευμένη άνοδος του αστισμού. Της Τάσας Σιόμου
«ΑΣ» απαντούσαν οι Κοζανίτες στους αντιδρώντες του κατεστημένου της πόλης στην επανεκλογή τοπικού άρχοντα, στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Ήταν τόσο ισχυρή η πολυετής ανθρωπιστική, αφιλοχρήματη στάση του υποψήφιου στο επαγγελματικό του λειτούργημα που το «ΑΣ» έγινε ανάχωμα, σύμβολο αξίας και μύθος της φτωχολογιάς απέναντι στις αιτιάσεις των αντιπάλων για ελλιπή άσκηση του αυτοδιοικητικού στα καθήκοντά του.
Όμως, ένα παράδοξο, ένα καινοφανές «ΑΣ» ήχησε στις εκλογές με εθνικές συνέπειες:
Το «ΑΣ» της εξουσίας αφ΄ενός:
Αφού διαχειριστήκαμε τα δύσκολα, τα αναπάντεχα, τα σπάνια, είμαστε αλάνθαστοι, δεν έχουμε ενοχές, δεν έχουμε ντροπή κι «ΑΣ»…
Ας ακολουθήσαμε μονομερή εξωτερική πολιτική με συνέπειες στις τιμές ενέργειας, δεν πειράζει που δεν βάλαμε πλαφόν στα κέρδη.
Ας καταργήσαμε κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματα δεκαετιών μέσα στον ορυμαγδό της πανδημίας
Ας αποδιοργανώσαμε το ΕΣΥ.
Ας πέθαναν 37000 πολίτες, οι περισσότεροι εκτός ΜΕΘ.
Ας εξαϋλώθηκαν νέοι στη σύγκρουση των Τεμπών.
Ας παγώσαμε το ενεργειακό χωροταξικό, βιάζοντας αλόγιστα τους νόμους της φύσης και των κοινοτήτων.
Ας κλείσαμε τις πόρτες των σπουδών στα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων.
Ας συρρικνώσαμε την έρευνα.
Ας σας εμπαίξαμε με την πολιτική των καλαθιών για την ακρίβεια.
Ας θα ιδιωτικοποιήσουμε το νερό.
Ας θα απωλέσετε χιλιάδες τα σπίτια σας…
«ΑΣ»….αφού αυτή είναι η ΕΠΙΤΕΛΙΚΗ πολιτική, εργαλείο στρογγυλέματος, συκοφαντίας, σύγχυσης με αργυρώνητους μεσολαβητές και στόχο την υπακοή μας. Αφού αυτό είναι το ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ κράτος,επιθετικό σε όλα τα πεδία, χαριστικό για τους λίγους, υποσχόμενο στους πολλούς, διαμορφωτής απολίτικων συνειδήσεων, αναθεωρητής της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας , αναθεωρητής γραμμών δεξιάς κι αριστεράς απεργάζεται την πλήρη υποταγή μας.
Το «ΑΣ» όμως του λαού, όπως εκφράστηκε στις κάλπες, πόσο ζυγισμένο, πόσο πολιτικό είναι, πόσο απηχεί τις παραπάνω εφαρμοσμένες πολιτικές;
Στη συλλογική μας μνήμη είναι καταχωρημένη η ανάμνηση μιας χώρας διαιρεμένης με διώκτες τους χειριστές των θεσμών, είναι εγγεγραμμένος ο αέρας της δημοκρατίας, αλλά και ο ρόλο των κλαδικών ,η αντίληψη πως όλα γίνονται, η αναδίπλωση του δημοψηφίσματος…
Αξίζει, όμως, στις παρούσες συνθήκες να λάβουμε υπόψη την υποχώρηση της έννοιας του πολίτη όχι μόνο από λειτουργίες κομμάτων και συμπεριφορά εκπροσώπων, αλλά κι από άλλους μακροχρόνιους παράγοντες που ξεθώριασαν το ενδιαφέρον για τα δημόσια πράγματα:
Τη σταδιακή ενδυνάμωση της ιδιώτευσης αντί της συλλογικότητας, του φαίνεσθαι (life style) αντί του είναι( των αξιών και της καλλιέργειας)
Τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, της τάσης δηλ. που επεξεργάστηκε την πολιτισμική ομοιομορφία, ένα περιβάλλον δίχως αντίλογο, ο οποίος αποτελεί το μοναδικό όρο διαλόγου, ζωντάνιας για τη συμμετοχή και τη
σύνθεση των καλύτερων λύσεων. Τη διαδικασία ομογενοποίησης που μεθόδευσε ένα περιβάλλον κοινωνικό δίχως τον πλούτο της διαφορετικότητας και της ποικιλίας, άρα έναν κόσμο υποταγής.
Να ξανασκεφτούμε το ειπωμένο από διανοητές πως δεν χρειάζονται τα τανκς για το φόβο και τη χειραγώγησή μας, αλλά είναι αρκετή η αόρατη και ύπουλη κάθε φορά χρήση της τεχνολογίας από τους εξουσιαστές.
Να δούμε πως η ψηφιακή εποχή δεν είναι μόνο η έκρηξη της πληροφορίας, νέων δυνατοτήτων επικοινωνίας καταγραφής και σκέψης(;) ,αλλά πως η εικονιστική κοινωνία της ψηφιακής εποχής εγκυμονεί κινδύνους για την
αλλοτρίωσή μας, αφού οι άνθρωποι δεν μοιράζονται ζωντανές εμπειρίες, αλλά «υπάρχουν» μέσω εικόνων των εμπειριών τους και του μοιράσματός τους.
Να δούμε πως το αόρατο και το άψυχο των μηνυμάτων είναι πηγή μοναξιάς και ιδιώτευσης, αφού τα μηνύματα δεν έχουν σώμα ( αφή, όραση, ακοή), δεν δίνουν χρόνο, καιρό στον άλλον, επομένως δεν έχουν και ψυχή για
ζωντανή συλλογικότητα.
Τα πολυακουσμένα ιδεολογήματα αποκλειστικά της ατομικής ευθύνης αντί της κοινωνικής κι αυτής των κυβερνώντων, αλλά και της περιβόητης κανονικότητας σε μια κοινωνία ποικίλων διαστρωματώσεων τί άλλο
απεργάζονται από την αποκαρδίωση για συλλογικές, πολιτικές κινήσεις διεκδικήσεων;
Όλα αυτά κι άλλα προφανώς που ξεθωριάζουν τις ιδεολογικές γραμμές, δημιουργούν πολιτικό αχταρμά και παθητικότητα, συναποτελούν ιδανικό πεδίο για την άνοδο του ΑΣΤΙΣΜΟΥ στη χώρα, με φορέα το επιτελικό
κράτος.
Όλα αυτά δίνουν τη δυνατότητα σε παραπαίοντες, σε ατιμώρητους κλέφτες συνομιλιών, γόνους τζακιών της χώρας να μας λεν συνοπτικά πως ένα είναι το ένα και μια η λύση, η δική τους, να δημιουργούν στοιχεία
οπαδισμού, με ποιο πρόσωπο είμαστε κι όχι με ποιες ιδέες και ποια προγράμματα είμαστε.
Δίνουν την ευκαιρία να μας παρουσιάζουν την αυτοδυναμία ως σωτηρία. Την αυτοδυναμία που στερημένη ασφυκτικά από γόνιμο διάλογο ,από σθεναρό έλεγχο, από διαφάνεια, από λογοδοσία, από τους χυμούς της
δημοκρατίας γίνεται η πηγή της αποσταθεροποίησης και της ανασφάλειας.
Αλλά, κυρίως, τη βάση της δυνατότητας αλαζονείας της εξουσίας στην πράξη δίνει μια σπαρασσόμενη αντιπολίτευση(αξιοσημείωτη η μήνις εναντίον ενός κόμματος και εναντίον ενός αρχηγού). Μια αντιπολίτευση
που παγιδευμένη στη λαθολογία, περιχαρακωμένη σε ζημίες και μικροκέρδη δεν εμπλουτίζεται από τα κοινωνικά και τεχνολογικά δίκτυα, δεν ζυγίζει την επέλαση του αστισμού, δεν βλέπει επερχόμενους κινδύνους για να
τους αποτρέψει, συμψηφίζοντας τις κοινές αγωνιστικές παραδόσεις κοινωνικής δικαιοσύνης κι απελευθέρωσης στους τομείς της εργασίας, της υγείας, της παιδείας, του περιβάλλοντος, δεν βλέπει πως τα μίση τους δεν ταιριάζουν στο χειμαζόμενο λαό…
Τάσα Σιόμου
ΥΓ. Η έγνοια μου για τον τόπο και τα διαβάσματά μου στη Μυρσίνη Ζορμπά, τον Αντώνη Λιάκο και τον Θεοφάνη Τάση γέννησαν το συγκεκριμένο κείμενο.
