Άλαλα τα χείλη. Του Παναγιώτη Δημόπουλου

Εδώ και πάνω από έναν μήνα κάθε 4,5 λεπτά της ώρας σκοτώνεται ένας Παλαιστίνιος. Παλιότερα, έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, κάθε 2 λεπτά της ώρας σκοτωνόταν ένας Εβραίος για χρόνια. Πράγματι η βία είναι η πιο γνωστή σκυταλοδρομία με την πιο άγνωστη γραμμή εκκίνησης. Η 7^η Οκτώβρη 2023 είναι μια ακόμη ακμή και όχι η αρχή της.

Παπάδες, πολιτευτάδες, τραγουδιστάδες, ποιητάδες, καθηγητάδες, όλοι μας σε αφελείς βαρκάδες, μάρτυρες του μεγάλου κακού. Όμως ούτε συζήτηση. Στο δεξιό κλίτος το κουραστικό φλερτ με την επί 30 έτη διαφυγούσα ερωμένη «ανάπτυξη», στο αριστερό κλίτος το φωτορομάντζο κι η Μαϊαμική περίπτυξη, στο πολυέλαιο κέντρο η φαιδρή ισορροπία του ευνουχισμένου Ιζνογκούντ. Κάτι άλλοι πιο δίπλα στις εξώπορτες μοιρολογούν και κλαίνε χαμένα καθεστώτα και μαγικά τσεκούρια. Στο βήμα ουδείς, στον άμβωνα σιγή, το φως κόκκινο της κολάσεως, ψαλτάδες νιαουρίζουν ωραιοπάθειες με ψυχοπονιάρικα μπιμπλό ηθικού υψώματος εκ του πρηνηδόν. Όπως λέει και η ρήση «αν μπήκαν οι γαϊδάροι στον ναό δεν γίνηκαν ιερείς, ο ναός γίνηκε στάβλος».  

Και τί θα κάνουμε; Ένα συλλαλητήριο για μια φωτογραφία δώρο στα κλικ της διαφήμισης; Μια ανάρτηση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης για την καλή καρδιά και την καρδούλα αντίδωρο; Μια συζήτηση στο καφενείο για το ψυχικό αδιέξοδο;  Ένα άρθρο σαν αυτό εδώ που γυρνάει γύρω απ’ τα κορδόνια και τις λέξεις του σαν έκθεση Λυκείου;

Νομίζω – και για όσο ελάχιστο μου πέφτει ο λόγος το προτείνω ανεπιφύλακτα – πως αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να υπογράψουμε ισχυρό αίτημα προς τους αντιπροσώπους μας ώστε εκείνοι υποβοηθούμενοι και υπόχρεοι να σπεύσουν προς την επιβολή της άμεσης εκεχειρίας διεθνώς. Είμαστε Έλληνες, αν και αμνησιακοί.  Η Ελλάδα έχει ένα χρέος απέναντι στην ειρήνη. Εν πολλοίς την εφηύρε, ολυμπιακά, πολιτειακά, φιλοσοφικά, πατερικά, εθνικά. Ξέρει καλά και την ατιμωτική ειρήνη αλλά και την αξία της ειρήνης και πολέμησε, σκότωσε τραγικά για αυτήν. Το Ισραήλ έχει ένα χρέος να βρει την ειρήνη που δεν του την χάρισε ποτέ κανείς και την «διεκδικεί» με τον πιο λάθος τρόπο. Οι Παλαιστίνιοι, οι Άραβες όλοι μην κρυβόμαστε, έχουν ένα χρέος στην ειρήνη που διαλαλούν τα ιερά κείμενά τους, όμως προφέρουν συχνά «ιερό» αφανισμό του εχθρού. Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι κι Ασιάτες, οι μακρινοί του εμπορίου χρονομέτρες. Δεν την γλιτώνουμε την υποχρέωση εμείς. Η Ιστορία κάτι παραπάνω περιμένει από την Ελλάδα και η Ελλάς σφυρίζει άηχα με χείλη άλαλα και ασεβή βλέποντας όλο το λάθος και το κακό μπροστά στα μάτια της.

Ίσως επειδή τώρα τελευταία η χώρα παριστάνει πως βρίσκεται δυτικά της Ιβηρικής, ότι δεν ξέρει από αμανέ, ψαλμούς Δαυίδ, τσαρούχια, ότι γεννήθηκε μπλαζέ παιδί του ΕΣΠΑ και της εσπαντρίγιας, γουηκέντ στελέχους στας Ευρώπας, μια ανατολική Ιταλίδα, μια νότια Σουηδέζα, άντε λίγο και ναρρατρίς ηρωϊσμών στο παρελθόν για το φολκλόρ. Κι έτσι απέχει από τις προτάσεις της ειρήνης, δεν παίρνει θέση, αποστασιοποιείται σαν πλάνο του Μπέργκμαν και δεν εμπλέκεται. Ή έτσι νομίζει και ντροπιάζει Παρθενώνα κι Εκκλησιές. Κάτι θα ξέρει το διπλωματικό σώμα, αλλά και κάτι αγνοεί ή περιφρονεί: κάθε νεκρό παιδί είναι ο Χριστός.

Με εκατοντάδες φορείς ενεργούς σε κάθε περιφέρεια να συνεδριάζουν για κάθε πιθανό κι απίθανο λόγο που μπορεί να φανταστεί κανείς, με δεκάδες χιλιάδες συλλόγους που διοργανώνουν χοροεσπερίδες και πανηγύρια με το πάθος Ολυμπιακής επιτροπής, με τοπικές και εθνικές οργανώσεις καταστατικώς ιδρυθεισών για την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό, με πολιτικά σχήματα που δίνουν άοκνες μάχες σε τοπικές εκλογές για τα σημειακά δίκαιά τους, με θρησκευτικά σώματα που μουρμουρίζουν νυχθημερόν υπέρ ειρήνης και με πολιτιστικές ομάδες και εκπαιδευτικές συλλογικότητες που συγκινούν εαυτές με το πείσμα και τα ιδανικά τους, είναι μάλλον εύλογο και είναι μάλλον καιρός να συλλεχθούν οι υπογραφές των πολιτών που επιθυμούν την επιβολή της εκεχειρίας στην Λωρίδα της Γάζας. Γιατί όχι και στην κεντρική Αφρική ή την Ουκρανία βέβαια. Για αυτό δεν οργανώθηκε ο λαός μας σε δεκάδες χιλιάδες μεριές, για να εκφράζεται; Ε, να λοιπόν η ώρα της αυθόρμητης έκφρασης της βούλησής του. Δήλωση αγνοίας δεν νοείται. Το τιμόνι δεν είναι ποτέ μακριά και ο οδηγός θα πάει εκεί που του λένε οι φιλειρηνικοί Έλληνες.

Κανείς μας δεν είναι σε θέση να απαιτήσει οξύμωρα την αυθόρμητη έκφραση των πολλών, αλλά ο καθένας μας θα την περίμενε μέχρι την Παρασκευή (πιθ. 400 νεκροί), βαριά μέχρι την Δευτέρα (πιθ. 750 νεκροί) σε μορφή παλλαϊκού ψηφίσματος άνευ κτητόρων. «Μα ποιος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα;» Αν δεν το προσέξατε,  όλα τα φίδια είναι ήδη έξω απ’ όλες τις τρύπες. Όποιος έχει σφραγίδα στα χέρια του ξέρει τί πρέπει να κάνει και όλοι μαζί το ίδιο. Υπογράφω ήδη από εδώ κάθε ψήφισμα πολιτών και φορέων υπέρ της ειρήνης χωρίς αστερίσκους και δεν με ενδιαφέρει ούτε ποιος το συνέταξε ούτε τί άλλο κουβαλάει η κούτρα του όταν το γράφει, ούτε αν αποβεί μάταιο και γραφικό. Πολύ πιο γραφική η ευπρεπής αδράνεια κι η αναρμόδια τσιμουδιά.  

Βεβαίως και είναι πιο ασφαλή τα λόγια μιας ρεαλιστικής, επιλεκτικής συμπάθειας. Πιο βολικό ένα λογύδριο που ξεκινά με γενικά προοίμια και μεσούσης της ροής του πονηρεύεται: «Ναι αλλά το Ισραήλ…» ή «Ναι αλλά οι Παλαιστίνιοι…». Είναι αυτό πιο αδάπανο και συνοδεύεται άριστα από αυτοσχέδια τήβεννο και φτηνά, ενοριακά βίσκια-φυστίκια.  Όμως η ιστορία αυτή δεν έχει «ναι αλλά», μήτε ιδιοκτήτες της αλήθειας της. Δεν έχει μερτικά η αλήθεια. Έχει μόνο Ειρήνη ή πόλεμο και νεκρά παιδιά. Είμαστε μάρτυρες του μεγάλου κακού και θα κριθούμε, εύλαλοι ή άλαλοι. Το στρέχουμε ή όχι.

Χρειάστηκαν περίπου 4,5 λεπτά της ώρας για την ανάγνωση. «Ναι αλλά» μείον ένας, ολόκληρος και αδικοχαμένος.