ΑΝΕΣΙΣ: 60 χρόνια φιλοξενίας και ιστορίας
Μια σπουδαία επέτειος για το ιστορικό ξενοδοχείο της Κοζάνης στην Πλατεία Λασσάνη
60 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας συμπλήρωσε το Ξενοδοχείο «Άνεσις», το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο της Πλατείας Λασσάνη, του εμπορικού «κέντρου» της Κοζάνης για πολλές δεκαετίες. Το βράδυ της Τετάρτης 18 Δεκεμβρίου, η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης γέμισε από κόσμο που ανταποκρίθηκε μαζικά στο κάλεσμα των σημερινών ιδιοκτητών της επιχείρησης για τον εορτασμό αυτής της επετείου, με έντονο άρωμα παλιάς Κοζάνης.
Για περίπου μια ώρα στο κατάμεστο φουαγιέ της Βιβλιοθήκης, ο κόσμος απόλαυσε το μοναδικό αφιέρωμα στην Πλατεία Λασσάνη και στις γύρω εμπορικές οδούς, στους ανθρώπους του Ξενοδοχείου Άνεσις και σε έναν από τους «πρωταγωνιστές» της Κοζανίτικης καλαθοσφαίρισης, τον Γιάννη Σκαρκαλά, ο οποίος μετά τον θάνατό του άφησε άξιους συνεχιστές να λειτουργήσουν το ιστορικό ξενοδοχείο, τα παιδιά του Δώρα, Γιώργο και Νικολέτα.
Η εκδήλωση άνοιξε με την ομιλία του διαχειριστή της ομάδας Facebook «Κοζάνη, Μνήμες, Αναμνήσεις και Εικόνες» Κώστα Καραμάρκου, ο οποίος βοήθησε τα μέγιστα στην συγκέντρωση του αρχειακού υλικού. Ο ίδιος, αναφέρθηκε στην σχέση του «Άνεσις» με την γύρω περιοχή και το εμπόριο, μιας και ο ιδρυτής της επιχείρησης Γιώργος Σκαρκαλάς ήταν μεγάλος έμπορος την εποχή εκείνη, ανέδειξε το ξενοδοχείο ως σημείο αναφοράς της πόλης, με την χαρακτηριστική κόκκινη φωτεινή πινακίδα να ξεχωρίζει τη νύχτα από ψηλά στην Κοζάνη και βέβαια εξήρε την προσφορά του Γιάννη Σκαρκαλά στο μπάσκετ της περιοχής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το κλειστό γυμναστήριο στο ΔΑΚ Κοζάνης έχει το όνομά του.
Η δικηγόρος Έφη Κυρατσού, μετέφερε στο κοινό ιστορίες από την παιδική της ηλικία αφού η οικογένειά της τηρούσε στενούς οικογενειακούς δεσμούς με την οικογένεια Σκαρκαλά. Με λόγο γλαφυρό και έντονα συναισθητικό, η κ. Κυρατσού είπε για πρώτη φορά δημόσια για το πως ξεκίνησε η ιδέα της ανέγερσης του ξενοδοχείου και άλλες ιστορίες που ταξίδεψαν το κοινό στο παρελθόν.
Ιδιαίτερη στιγμή ήταν αυτή της ομιλίας του Γιώργου Σκαρκαλά, ο οποίος μαζί με τις δυο του αδερφές Δώρα και Νικολέτα, «τρέχουν» σήμερα την επιχείρηση. Βαθιά συγκινημένος, ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους για την στήριξη και την αγάπη τους και μετέφερε στο κοινό τις αγωνίες και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν όταν έχασαν τον πατέρα τους.
Ο «Χ» πιστός στις αξίες του, στηρίζει πάντα εκδηλώσεις που στοχεύουν στην διατήρηση της μνήμης, η οποία αποτελεί θεμέλιο της ανθρώπινης εμπειρίας. Μέσα από αυτή, αναγνωρίζουμε την ιστορία μας, τις ρίζες μας και τα διδάγματα του παρελθόντος. Η μνήμη διαφυλάσσει τις αξίες και τις παραδόσεις που μας συνδέουν ως κοινότητα, ενώ παράλληλα μας εμπνέει να δημιουργούμε ένα πιο φωτεινό μέλλον. Είναι ένας ζωντανός οδηγός που τιμά όσους προηγήθηκαν, θωρακίζει την ταυτότητά μας και ενισχύει την αίσθηση της συλλογικής ευθύνης για την πρόοδο και τη δικαιοσύνη.
Στις επόμενες σελίδες, σας μεταφέρουμε αυτούσιες τις ομιλίες που διαβάστηκαν στην εκδήλωση, γιατί πιστεύουμε πως γραπτά κείμενα αποτελούν διαχρονικούς μάρτυρες της ανθρώπινης σκέψης και δράσης, λειτουργώντας ως πολύτιμοι οδηγοί για τον ιστορικό του μέλλοντος. Σε μια ψηφιακή εποχή, όπου η πληροφορία μεταβάλλεται και διαγράφεται εύκολα, η ανάγκη διατήρησης φυσικών ή σταθερών αρχείων είναι κρίσιμη. Τα γραπτά προσφέρουν αυθεντικότητα, σταθερότητα και πρόσβαση σε πρωτογενείς πηγές, απαραίτητα για την κατανόηση του παρελθόντος. Αποτελούν γέφυρα ανάμεσα στις γενιές, ενδυναμώνοντας την ιστορική συνείδηση και διαφυλάσσοντας την πολιτιστική μας κληρονομιά από την ευμεταβλητότητα του ψηφιακού κόσμου.
Σωκράτης Μουτίδης – www.xronos-kozanis.gr
Τα κείμενα
Το Ξενοδοχείο «ΑΝΕΣΙΣ» στην Πλατεία Λασσάνη ως στοιχείο της ιστορίας της πόλης
Κώστας Καραμάρκος, Σύμβουλος Στρατηγικής, Διαχειριστής της ομάδας στο Facebook «Κοζάνη Μνήμες Αναμνήσεις και Εικόνες»
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε στη Βιβλιοθήκη μας, που φιλοξενεί σήμερα μια γιορτή για τα 60 Χρόνια λειτουργίας του Ξενοδοχείου Άνεσις της οικογένειας Σκαρκαλά. Μια οικογενειακή επιχείρηση που ανθίσταται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η πόλη και η περιοχή, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της απολιγνιτοποίησης.
Ένα Ξενοδοχείο – ορόσημο για την Εμπορική Πλατεία της Κοζάνης, που ελπίζουμε να ανακάμψει με την ολοκλήρωση της ανάπλασης της, η οποία όσο κι αν άργησε, ελπίζουμε να ολοκληρωθεί με βάση το σχετικό χρονοδιάγραμμα.
Σήμερα, μετά από μια προετοιμασία περίπου 2 μηνών, είμαστε εδώ για να τιμήσουμε μνήμες, να αναπολήσουμε στιγμές και να δούμε αισιόδοξα, όσο γίνεται, όχι μόνο το μέλλον μιας αναβαθμισμένης αισθητικά και περιβαλλοντικά Πλατείας Λασσάνη, αλλά το μέλλον της πόλης ευρύτερα, της Κοζάνης που έχει ανάγκη από την υγιή επιχειρηματικότητα και από υπηρεσίες που την υποστηρίζουν.
Γιατί είμαι κι εγώ εδώ; Την οικογένεια τη γνωρίζω από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και τους σημερινούς ιδιοκτήτες, γνωρίζω από μικρά παιδιά όσο μεγάλωναν εδώ στην ευρύτερη γειτονιά των Σκαρκαλάδων και των Βαλταδώρων, έχοντας τον αείμνηστο πατέρα τους Γιάννη για χρόνια έφορο στην ομάδα μπάσκετ του Εθνικού και εν συνεχεία συνεργάτη στην ΕΚΑΣΔΥΜ, την ένωση καλαθοσφαιρικών σωματίων ΔΜ.
Τα έβλεπα λοιπόν τα τρία «Σκαρκαλάκια» να μεγαλώνουν τρέχοντας με τα ποδήλατα, να συνοδεύουν τον πατέρα τους στα γήπεδα και μετά από χρόνια να μπαίνουν σταδιακά στη δουλειά, μέχρι και σήμερα, όπου τρέχουν αυτή την επιχείρηση ως συνεχιστές της οικογενειακής ιστορίας και με στόχο την συνεχή βελτίωση της μέσα στο χρόνια. Αξιαγάπητα από μικρά, καλλιεργημένα παιδιά, με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, με αγωνίες για τον τόπο, με άποψη για την οικονομική του ανάπτυξη, την αισθητική του, όπως και την πολιτιστική του κατάσταση.
Και έχοντας στο μυαλό μου πάντα ένα μικρό αφιέρωμα στην Πλατεία Λασσάνη, στην Ερμού, στην Ολύμπου, στο Μισκιάθκο, στα μαγαζιά της Παλιάς Αγοράς και στους ανθρώπους του, ήρθε η κατάλληλη στιγμή αυτό το αφιέρωμα να συνδυαστεί με τη σημερινή γιορτή για τα 60 χρόνια Άνεσις.
Γράφει η κυρία Άννα Τανή στην ομάδα μας στο Facebook: «Ήταν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Μια γειτονιά με πάρα πολλά παιδιά και ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού. Δεν παίζαμε κούκλες – άλλωστε είχαμε μία στο σπίτι για να βγαίνουμε φωτογραφία κάθε μαζί της Χριστούγεννα. Κτί Αμερκάνκο (από τις κονσέρβες της UNDRA το όνομα), μπίλιες, τζαμί, κουτσό, κλέφτες και αστυνόμοι, πλακωτό με τα καπάκια και τα πακέτα τσιγάρων που μαζεύαμε από το παζάρι που απλώνονταν κάθε εβδομάδα μπροστά στο ξενοδοχείο. Τις Απόκριες μαζεύαμε στο τσίγκινο πιατάκι ό,τι δραχμές μας έδιναν, για να αγοράσουμε δαδί και” φυλλοριδια” για να κάνουμε φανό μπροστά στο ξενοδοχείο. Τον στολίζαμε μόνα μας, μικρά και μεγάλα παιδιά με τις φούντες που είχαμε φτιάξει. Εικόνες από αρνάκια που έφερναν τη Μεγάλη Παρασκευή για πούλημα, λα’ί’νια και λα’ι’νάκια, χωριάτες με τα γαϊδουράκια καταφορτωμένα, απίστευτο πλήθος που μαζευόταν όταν ο Νιάημερος γινόταν κοντά στο σταθμό, και γέμιζε και το χώρο μπροστά στο ξενοδοχείο. Και οι άνθρωποι της γειτονιάς αγαπημένοι όπως στις παλιές ταινίες. Ακόμα θυμάμαι τον πατέρα της φιλενάδας μου Περιστέρας Ρεπανά που με έστελνε κάνα δυο φορές πίσω στο σπίτι για να ρωτήσω τη μάνα μου, αν με έστειλε να αγοράσω μα’ι’δανό ή μακεδονήσι».
Διαβάζουμε πως η πλατεία Γ. Λασσάνη αυθαίρετα έλαβε την ονομασία αυτή από τον ήρωα της Κοζάνης, λόγω του παρακείμενου αρχοντικού. Ο Παναγιώτης Λιούφης στο βιβλίο του Ιστορία της Κοζάνης, γράφει ότι ο τόπος αυτός ήταν αλώνι του Νικολάου Γ. Αρμενούλη, ενώ, σύμφωνα με τον κώδικα 1850-1869, ο τελευταίος αφιέρωσε το αλώνι αυτό στον λαό της Κοζάνης. Η τοποθεσία αυτή ήταν γνωστή ως Δημισκιάδικα ή Μισκιάθ’κο. Εκεί πηγαίναμε ως μαθητές την παραμονή της 25ης Μαρτίου για να καταθέσουμε στεφάνι, στην εξωτερική δυτική πλευρά του αρχοντικού του Γ. Λασσάνη, όπου ήταν τοποθετημένη σχετική μαρμάρινη αναμνηστική πλάκα του μεγάλου αγωνιστή της Επανάστασης του 1821. Είναι άγνωστο το πότε επικράτησε η ονομασία Πλ. Λασσάνη.
Το παλιό διατηρητέο αρχοντικό, πατρικό του Λασσάνη, αφού αναπαλαιώθηκε το 2008 από την Δημοτική αρχή που το είχε αγοράσει, πέρασε πολλές περιπέτειες, όντας αποθήκη σιδερικών, αλλά και αποθήκη χονδρικής πώλησης οπωρολαχανικών, λίγο πριν, σχεδόν καταρρεύσει.
Στην παλιά πλατεία, γινόταν η λαϊκή αγορά μέχρι την δεκαετία του ’60, όπως και ο ”Νιάημερος” Υπήρχαν διάφορα καταστήματα οπωρολαχανικών και εμπορίας κρεάτων, αρχικά σε πρόχειρες κατασκευές και λίγο αργότερα σε πιο μόνιμες, οι οποίες και τελικά κατεδαφίστηκαν.
Κατασκευάστηκε στη θέση τους μια άχρωμη πλατεία, η οποία με το πέρασμα των χρόνων έφτασε να αποτελεί ένα θλιβερό σημείο παρακμής, τραγικά ισοδύναμο με την ταυτόχρονη πτώση της εμπορικής αίγλης της πόλης στα χρόνια των πολλαπλών κρίσεων. Σειρά ιστορικών καταστημάτων & εργαστηρίων έκλεισαν ή άλλαξαν χέρια, λίγα είναι πια αυτά που φέρουν ακόμη το άρωμα της παλιάς αγοράς της οδού Ερμού, της οδού Ολύμπου & των γύρω οδών.
Και μπήκαμε στα χρόνια, που έχει γράψει η Ελένη Βιτάλη «Που όλα εξηγούνται, Και όλα συζητιούνται, μα Κανένας μας δε φταίει, Και μπήκαμε στα χρόνια, Που όλα έχουν γίνει, Τι τάχα να ‘χει μείνει, Που ακόμα να μας καίει».
Το Άνεσις είναι εδώ, οι άνθρωποι του είναι εδώ, η πολύπαθη Πλατεία Λασσάνη είναι εδώ μαζί με τους αρκετά παροπλισμένους εμπορικά δρόμους. Είθε η ανάπλαση να φέρει ένα όμορφο πάρκο που θα αναβαθμίσει την περιοχή και θα δώσει αφορμές για καλύτερες ημέρες.
Σήμερα, θυμόμαστε αρκετά από αυτά που ενώνουν 3 γενιές Κοζανιτών με επίκεντρο το ξενοδοχείο Άνεσις, τους συγγενείς και τους εργαζόμενους του, τους χιλιάδες πελάτες του που πέρασαν και αισθάνονταν συχνά σαν το σπίτι τους. Θυμόμαστε κυρίως όσους φύγαν εδώ και χρόνια, τον παππού Γεώργιο με την έντονη δράση του για την Πανδώρα, τον πατέρα Γιάννη και το θείο Νεκτάριο. Θα απολαύσουμε στιγμές του παρελθόντος, θα ακούσουμε ιστορίες και αφηγήσεις για το κτίριο και την οικογένεια από την κυρία Έφη Κυρατσού, και τέλος θα ακούσουμε τα Σκαρκαλάκια, να μας μιλούν για τις προσπάθειες τους να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς την επιχείρηση, να την αναβαθμίσουν σταδιακά, όσοι οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Ίσως εν τέλει να ακούσουμε και κάτι από τις αγωνίες τους για το Επιχειρείν, στα χρόνια της Δριμείας Απολιγινιτοποίησης που ζούμε και που επηρεάζει δραματικά τον τρόπο που η περιοχή αναπτύσσεται, κάτι από τις αγωνίες τους για το Επιχειρείν στα χρόνια της Ενεργειακής Μετάβασης που διανύουμε και που όλοι επιθυμούμε να είναι και Δίκαιη και Αναπτυξιακή.
Αφού λοιπόν σας ευχαριστήσω θερμά που ήρθατε σήμερα να τιμήσετε τους ανθρώπους του Άνεσις, θα ήθελα, πριν δούμε το 1ο αναδρομικό βίντεο που ετοίμασε ο Σωκράτης Μουτίδης και η δημοσιογραφική ομάδα της εφημερίδας «Ο Χρόνος Κοζάνης», να καλησπερίσουμε και να δώσουμε ένα πρώτο ζεστό χειροκρότημα στη μητέρα των παιδιών, την κα Βαλταδώρου που μεγάλωσε αυτά τα καλά, τα πολύ καλά παιδιά, τα τρία Σκαρκαλάκια…
Το Ξενοδοχείο «ΑΝΕΣΙΣ» και οι άνθρωποι του
Ομιλία της δικηγόρου Έφης Κυρατσού
Καλησπέρα. Είμαι η Εφη Κυρατσού, πρώτη ξαδέλφη του Γιάννη και του Νεκτάριου Σκαρκαλά και θεία των παιδιών της τρίτης γενιάς, της Ντόρας, της Νικολέτας, του Γιώργου, της Δώρας και της Μαρίας- Ελένης. Βρίσκομαι σήμερα σ’ αυτή την υπέροχη εκδήλωση για να πω δύο λόγια για το ξενοδοχείο “ΑΝΕΣΙΣ” και τους ανθρώπους του, που κατάφεραν – μέσα από δυσκολίες και απρόβλεπτα γεγονότα- να το κρατήσουν να δεσπόζει για 60 χρόνια, λιτό και επιβλητικό, να δίνει το δικό του στίγμα στην καρδιά της πόλης, στην πλατεία Λασσάνη. Το κείμενό μου έχει βιωματικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου είναι πιο ελεύθερο στη δομή του και βαθιά συναισθηματικό.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, το μακρινό 1964, ένας επιχειρηματίας συνεπικουρούμενος από ένα πολύ καλό του φίλο, τον σεφαραδίτη Εβραίο Λέοντα Αμαρίλλο, θα έβαζε τα θεμέλια ενός ξενοδοχείου που έμελλε να μείνει παρακαταθήκη σε τουλάχιστον δύο γενιές της οικογένειας. Ο Λέοντας και η αδελφή του Ρασέλ, ήταν συχνοί επισκέπτες στο σπίτι της Θοδώρας Κυρατσού και του Γιώργου Σκαρκαλά για πολλά χρόνια. Το ίδιο κι ο Γιώργος, τους επισκέφτηκε αρκετές φορές στην Ισπανία. Ήταν δύο εξαιρετικής ποιότητας άνθρωποι και μέχρι τα γεράματα τους διατηρούσαν άριστες φιλικές σχέσεις με την οικογένεια.
Χάρη στην διορατικότητα και την έμπνευση των δύο φίλων, ξεκινάει το 1964 η ιστορία του “ΑΝΕΣΙΣ”. Αν κάποιος από το σόι ήταν σεναριογράφος ή σκηνοθέτης, είμαι σίγουρη ότι θα είχε παρουσιάσει ένα έργο εφάμιλλο της δόξας του “Grand Hotel”. Για περισσότερο από μία δεκαετία, το κτίριο εξυπηρετούσε διπλό σκοπό. Ο πρώτος – προϋπάρχων- όροφος αποτελούσε το σπίτι της οικογένειας. Οι επόμενοι 4 φιλοξενούσαν τα 38 δωμάτια και το δώμα στον 6ο που χρησιμοποιούνταν για τις λειτουργικές ανάγκες του ξενοδοχείου. Πλυντήρια – στεγνωτήρια, κύλινδρος σιδερώματος και λινοθήκη.
Καθώς η μητέρα μου δούλευε, κατά τη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας και μέχρι τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και εγώ και η αδελφή μου περάσαμε πολλές ωραίες στιγμές εκεί και μπορούμε να επαναφέρουμε υπέροχες μνήμες της από το οίκημα και τους ανθρώπους του. Η θεία Θοδώρα ήταν άοκνη οικοδέσποινα. Φρόντιζε τα πάντα. Όποτε χρειαζόταν ανέβαινε στον 6ο και βοηθούσε τις γυναίκες, την κ. Λαμπρινή, την κ. Κίτσα, την κ. Δέσποινα, σε όλα. Έπλενε, σιδέρωνε, έραβε, ο 6ος μοσχοβολούσε φρεσκάδα και καθαριότητα. Στις γιορτές έκανε εκατοντάδες κεράσματα. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει πελάτης από το ξενοδοχείο χωρίς να περάσει από τον 1ο να τη χαιρετήσει. Κι εκείνη έβαφε εκατοντάδες περίτεχνες περδίκες το Πάσχα, έφτιαχνε σαλιάρια τα Χριστούγεννα και έστελνε χαιρετίσματα στις οικογένειες τους. Και η Θοδώρα και ο Γιώργος είχαν αρχοντικό παρουσιαστικό και ήταν φιλόξενοι και δοτικοί άνθρωποι. Το σαλόνι τους καλοδεχόταν τους πάντες. Με ευγένεια και σεβασμό. Από την κ. Χι” που ερχόταν να ζητήσει βοήθεια γιατί δεν είχε τα προς το ζειν, μέχρι τον Λέοντα, τον τότε πρόεδρο της ΕΠΟ κ. Θανάση Μέρμηγκα, τον διεθνή τερματοφύλακα και προπονητή Κώστα Καραπατή και τόσους τόσους άλλους.
Ο Γιώργος Σκαρκαλάς, οξύ επιχειρηματικό και φιλελεύθερο πνεύμα, δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Ξεκίνησε από την δουλειά του βυρσοδέψη, ασχολήθηκε με οικοδομικές επιχειρήσεις, με αντιπροσωπεία αυτοκινήτων. Ακόμη και το όνομα του ξενοδοχείου, επέλεξε να ξεκινάει από Α, με ευθεία αναφορά σε αυτό που θα προσέφερε -άνεση-, για να εμφανίζεται μπροστά μπροστά στην αναζήτηση του τηλεφωνικού καταλόγου. Ήταν τολμηρός επιχειρηματίας, αξιοποιούσε κάθε ευκαιρία, χωρίς να ξεφεύγει του μέτρου. Έμπασε από νωρίς και τα παιδιά του στον επιχειρηματικό στίβο.
Ο Νεκτάριος, μια ευγενική ψυχή, ένας μπον βιβέρ παθιασμένος με τη ζωή, είχε κληρονομήσει τη σπιρτάδα του πατέρα του και γνώριζε καλά ότι το ανοιχτό μυαλό και το ρίσκο είναι συνυφασμένα με την επιχειρηματικότητα. Δούλεψε στο ξενοδοχείο από τα 20 του μέχρι το 1986. Στην αρχή ως υπάλληλος, κατόπιν ως επικεφαλής. Σε κάποια στιγμή τα δύο αδέλφια αλλάζουν θέση. Λόγω προβλημάτων υγείας, ο Γιάννης αφήνει οριστικά το μαγαζί και διαδέχεται το Νεκτάριο στο ξενοδοχείο. Ο Γιάννης ήταν σταθερός χαρακτήρας, προσηνής, κοινωνικός και με αστική αβρότητα και προοδευτικό μυαλό. Έμεινε στο τιμόνι του ξενοδοχείου μέχρι το 1990.
Και οι δύο έφυγαν πολύ νωρίς. 54 ετών ο Νεκτάριος στα 59 ο Γιάννης. Τους θυμάμαι πάντα με συγκίνηση και αγάπη. Στο σπίτι τους αισθανόμουν μια μικρή πριγκίπισσα. Ήταν πρόσχαροι, ευγενικοί και είχαν πίστη και σεβασμό στις οικογενειακές αξίες. Υπεραγαπούσαν τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Η συγκυρία έφερε να περάσει νωρίς το ξενοδοχείο στα χέρια των τριών παιδιών του Γιάννη. Ο Γιάννης, σα να ήξερε, τους προετοίμασε. Τους έδωσε τις βάσεις που χρειάστηκαν για να λειτουργήσει με επιτυχία μια τέτοια επιχείρηση, με πολλές υποχρεώσεις και πολλαπλά αντικείμενα. Από το θάνατο του και μετά τα τρία παιδιά βρίσκονται στο τιμόνι της επιχείρησης. Είναι αξιέπαινοι και οι τρεις τους. Άνθρωποι της επαγγελματικής δράσης, με στόχους και όνειρα. Με αγάπη στην πόλη και τους κατοίκους της, με μεγάλη προσφορά στο χώρο του πολιτισμού, δίνουν μιά φρέσκια πνοή στο ξενοδοχείο. Είμαι σίγουρη ότι, με τους τρεις τους στο τιμόνι κα με φόντο τη νέα πλατεία Λασσάνη, το ξενοδοχείο θα γνωρίσει και στο μέλλον εποχές αίγλης και λάμψης και θα αναδείξει μια όμορφη και ιστορική γειτονιά της Κοζάνης.
Στο ταξίδι αυτό, όλοι εμείς θα είμαστε κοντά τους. Για να έχουν και οι διάδοχοί τους πολλά να διηγηθούν για τα επόμενα 60 χρόνια. Και, ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε ένας άλλος αντ’ εμού να ξεκινήσει τη διήγηση μιας ιστορίας κάπως έτσι: “Τους βλέπω μαζεμένους γύρω-γύρω στο φιλόξενο καθιστικό του πρώτου. Ακούγεται το αβίαστο γέλιο του Νεκτάριου. Είναι ευχαριστημένος που είμαστε όλοι μαζί. Ο Γιάννης ρίχνει στους ώμους το κόκκινο μάλλινο πουλόβερ -ή μήπως ήταν ζακέτα- και μας χαιρετά. Πάει να συναντήσει τη Σίσσυ του για τη βραδινή τους βόλτα. Ο Νίκος ο Βαλταδώρος, πρίμο – σεκόντο με τον Μερκούρη ξεκινούν πρώτοι: “Πάρε το ηλεκτρικό, έχω αγωνία στου Λασσάνη τη γωνία, έλα, σ’ αγαπώ”.
Ξενοδοχείο Άνεσις 60 χρόνια μετά
Η ομιλία του Γιώργου Σκαρκαλά, εκ μέρους της οικογένειας
Αγαπητές φίλες και φίλοι,, είναι δύσκολο κάποιος να μιλάει για την ιστορία της δουλειάς του όταν αυτή σχεδόν ταυτίζεται με την ιστορία της ζωής του, όπως ακριβώς συνέβη στη δική μας περίπτωση.
Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μας, εκτός του ότι μας βύθισε σε βαθιά θλίψη, μας έριξε και στα βαθιά επαγγελματικά. Η Δώρα βρισκόταν ήδη στο πλάι του και σιγά σιγά διδάσκονταν από εκείνον την έννοια της φιλοξενίας, η Νικολέτα μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της, κι εγώ φαντάρος ακόμη.
Το να ακολουθείς την οικογενειακή επαγγελματική πορεία είναι πάντοτε ένα μεγάλο φορτίο. Η σκιά των προηγούμενων σε βαραίνει με μεγάλη ευθύνη. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται βίαια, χωρίς να δίνεται η ευκαιρία να εκπαιδευτείς και ενώ ψυχικά υποφέρεις από την απώλεια.
Κάπως έτσι, πριν από 22 χρόνια ξεκίνησε η δική μας πορεία στο χώρο της φιλοξενίας.
Σ´ αυτή τη διαδρομή το σίγουρο είναι ότι κάναμε λάθη πολλά, κάναμε και πολλά σωστά. Πάντοτε υπηρετήσαμε το χώρο με γνώμονα την καλύτερη διαμονή του πελάτη, την άνεση και την ασφάλεια του. Επίσης, βασικός μας στόχος υπήρξε και παραμένει να είμαστε καλοί πρεσβευτές του τόπου μας.
Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, και στην προσπάθεια μας να αποτελούμε μια σύγχρονη επιχείρηση, συνεχώς εξελισσόμαστε! Τα τελευταία χρόνια σταδιακά ανακαινιζόμαστε. Έχει ήδη αλλάξει πρόσωπο, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, το σύνολο των δωματίων και στις άμεσες ενέργειές μας είναι η ανακαίνιση και των υπολοίπων χώρων.
Το ξενοδοχείο Άνεσις όλα αυτά τα χρόνια, στηρίζει τον πολιτισμό του τόπου μας. Με τη μικρή μας δύναμη,, συμβάλλουμε με χορηγίες, σε όποιες εκδηλώσεις πολιτιστικού χαρακτήρα διεξάγονται, νιώθοντας ότι έχουμε χρέος να ανταποδίδουμε στην πόλη μας την προτίμηση και την εμπιστοσύνη που μας έχει δείξει!
Χωρίς να θέλω να σας κουράσω, θα αναφέρω ένα συγκλονιστικό για εμάς γεγονός. Την εποχή του Covid και της καραντίνας, χρειάστηκε για πρώτη φορά… από την ημέρα που ανοίξαμε… να κλείσουμε… ήμασταν σοκαρισμένοι… και το κωμικό τραγικό της υπόθεσης ήταν ότι δεν είχαμε κλειδαριά, δεν είχε χρειαστεί ποτέ να κλείσουμε! Ήταν ένα σοκ, που ευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε.
Θέλω λοιπόν, να ευχαριστήσω γι’ αυτή την πορεία το προσωπικό μας που διαχρονικά αποτέλεσε τη δεύτερη μας οικογένεια όλα αυτά τα χρόνια. Περάσαμε χαρές και λύπες μαζί μα πάντοτε τη σχέση μας διέκρινε ο αμοιβαίος σεβασμός.
Επίσης, όλους τους συνεργάτες μας… ιδιαίτερα την λογίστρια μας Ματούλα, τον αδερφό της… Γρηγόρη… που ΠΙΑ δεν είναι στη ζωή, αλλά στο ξεκίνημα μας, μας στήριξε σαν παιδιά του, και σήμερα συνεχίζουμε τη συνεργασία με το γιο του Στέργιο που τον διαδέχτηκε επάξια.
Την πολύτιμη συνεργάτιδα Σοφία Γεωργιάδου, η οποία μας στήριξε και πίστεψε σ’ εμάς, τους Τεχνικούς που συνεργαζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια…
Τους επαγγελματίες της πόλης που μας έχουν στηρίξει, έστω με έναν καλό λόγο.
Τους ανθρώπους της πόλης που μας προτιμούν στις λύπες και τις χαρές τους! Επίσης, Έναν Έναν ξεχωριστά τις χιλιάδες ανθρώπων που φιλοξενήθηκαν στο χώρο μας. Που μοιράστηκαν την ιστορία τους μαζί μας! Που έκαναν το ξενοδοχείο Άνεσις έναν σταθμό στο ταξίδι τους!
Να πω ότι για εμάς, ως 3η γενιά, αποτελεί μεγάλη συγκίνηση και τιμή να φιλοξενούμε ανθρώπους που υπήρξαν φίλοι του Παππού, μετέπειτα του πατέρας μας και διαχρονικά μας στηρίζουν.
Τον Κώστα και τον Σωκράτη, που πίστεψαν σε αυτή τη γιορτή και στο πνεύμα της και εργάστηκαν γι’ αυτή σαν να ήταν δικό τους κομμάτι.
Κλείνοντας, όλα αυτά τα χρόνια πορευτήκαμε με τις αδελφές μου σα μια γροθιά, με υπομονή, επιμονή και κυρίως αγάπη, απαραίτητα συστατικά επιτυχίας, από τις οποίες θα ήθελα να ζητήσω να σας πουν δυο λόγια. Δώρα και Νικολέτα ελάτε..
Δώρα Σκαρκαλά: «Το όραμα ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από το 1964 έγινε πραγματικότητα. 60 χρόνια μετά, το ίδιο όραμα συνεχίζει να εμπνέει και να δημιουργεί. Σας ευχαριστούμε όλους που ήρθατε σήμερα να μας τιμήσετε με την παρουσία σας».
Νικολέτα Σκαρκαλά: «Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για την εμπιστοσύνη όλα αυτά τα χρόνια. Το ταξίδι μας συνεχίζεται»
Γιάννης Σκαρκαλάς και καλαθοσφαίριση
Περιγραφή του Κώστα Καραμάρκου
Και λίγο πριν το τέλος, λίγο πριν περάσουμε στο φινάλε που μας περιμένει εκεί πίσω σκεφτήκαμε να κλείσουμε με μια γρήγορη αναδρομή στην ιστορία του μπάσκετ της Κοζάνης από τα μέσα του 70 έως και τις αρχές του 2000, καθώς ο Γιάννης Σκαρκαλάς έχει συνδέσει το όνομα του με τον αθλητικό αυτό χώρο, έχει ταυτιστεί ουσιαστικά, ως ο πιο επιδραστικός παράγοντας στην περιοχή.
Ενώ λοιπόν το κύριο αθλητικό ενδιαφέρον στην πόλη ήταν φυσικά στο ποδόσφαιρο, έχοντας ως βάση τα δύο ανοικτά γήπεδα μπάσκετ του ΔΑΚ άρχισε να καλλιεργείται το άθλημα, που συγκέντρωνε τα ψηλά κορμιά, τα κάπως πιο ανήσυχα αθλητικά πνεύματα.
Ο Γιάννης Κορκάς ως πρόεδρος, ο Γιάννης Σκαρκαλάς, ο Νίκος Κανδύλης, ο Γιώργος Βαλταδώρος, όλοι αείμνηστοι έφοροι της ομάδας του Εθνικού Κοζάνης έως τα τέλη της δεκαετίας του 80, τράβηξαν (μεταξύ άλλων) το απαραίτητο διοικητικό κουπί, δαπανώντας απίστευτο προσωπικό χρόνο και χρήματα για να υποστηρίζουν την ομάδα, πριν ουσιαστικά υπάρξει ο επαγγελματικός παραγοντισμός στο χώρο, πριν το EuroBasket που άλλαξε τα πάντα.
Παίκτες και προπονητές με πανελλήνιες περγαμηνές, ο Γιάννης Γκουζγκούνης του ΠΑΟΚ, ο Παρασκευάς Τσάνταλης του Πανελληνίου και του Ολυμπιακού και φυσικά ο δικός μας Μιχάλης Γιαννουζάκος της ΑΕΚ και αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας, μαζί με παιδιά της περιοχής, στρατιωτικούς & φοιτητές στελέχωσαν τις ομάδες που κινούνταν μεταξύ 2ης Εθνικής & τοπικών πρωταθλημάτων.
Ο Γιάννης Σκαρκαλάς, επίμονος, παθιασμένος, εμψυχωτής όλων, συχνά υπερβολικός στις αντιδράσεις, με κινήσεις και εκφράσεις που ενίσχυαν την ισχυρή του προσωπικότητα, απίστευτα ευρηματικός & παραστατικός, με ανέκδοτα και ατέλειωτες ιστορίες, που συχνά τα θυμόμαστε και επιστρέφουμε σε εκείνες τις εποχές.
Μετά το 1990 περίπου, ο Γιάννης αλλάζει ομάδα, αφήνει τον Εθνικό και ασχολείται με τον Λασσάνη και τον Γυμναστικό. Γίνεται εν συνεχεία διαιτητής & παρατηρητής μπάσκετ Και τέλος αναλαμβάνει την Προεδρία της ΕΚΑΣΔΥΜ έχοντας κλείσει ένα μεγάλο κύκλο, έχοντας αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του με πραγματικό πάθος.
Για όλη αυτή τη διαδρομή με το πάθος αυτό, πολλές φορές και σε βάρος της δουλειάς, της οικογένειας και της υγείας του, το κλειστό γυμναστήριο της πόλης φέρει απολύτως δίκαια το όνομα του.
Καλό σας βράδυ. Καλές γιορτές!
