Δημήτρης Βαβλιάρας: Ο Κοζανίτης καλλιτέχνης που επιμένει… τοπικά

Το 2019 πήρε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό FACES 2018, ενώ το 2020 μια φωτογραφία του μπήκε στις 100 καλύτερες στο ανδρικό πορτραίτο, στον διαγωνισμό 35 international photography awards. Φέτος, μπήκε στους 100 καλύτερους φωτογράφους στον κόσμο, με σύνολο έργου στην ασπρόμαυρη φωτογραφία, ενώ είναι πλέον και επίσημος φωτογράφος της Fuji X. Πλούσια είναι και η μουσική του πορεία, καθώς έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, ενώ είναι και ο ίδιος δημιουργός. Πρόκειται για το Δημήτρη Βαβλιάρα, που μίλησε στο “Χρόνο” και τη Θένια Βασιλειάδου.

Ο Δημήτρης σαν παιδί, ήθελε όπως όλα τα παιδιά, απλά να μεγαλώσει. «Νομίζω πως στην πορεία και αφού έχει εκπληρωθεί το παιδικό μας όνειρο προσπαθούμε να γυρίσουμε πίσω γιατί έχουμε πια αντιληφθεί πως ο κόσμος των παιδιών είναι αυτός που είναι πιο κοντά στη φύση του ανθρώπου» λέει χαρακτηριστικά.  Η κύρια ενασχόληση του είναι η μουσική ή πιο σωστά ήταν η μουσική γιατί τώρα δίπλα της έχει μπει και η φωτογραφία. Κατάγεται από την Αιανή Κοζάνης, όπου και κατοικεί. Δεν θα μπορούσε να ζήσει σε μια μεγάλη πόλη, παρόλο που εκεί ίσως υπάρχει μια μεγαλύτερη δυνατότητα αναγνώρισης. «Από τη στιγμή όμως που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε το έργο μας από οπουδήποτε, επιλέγω το χωριό ως τόπο κατοικίας» αναφέρει.

Δεν έχει κάνει σπουδές πάνω στη φωτογραφία, έχει μελετήσει όμως αρκετά, όχι τόσο την τεχνική της, αλλά τη φιλοσοφία γύρω από τη φωτογραφία. «Αν και δεν ασχολούμαι χρόνια με τη φωτογραφία με βοήθησε το ότι είχα κάποια επαφή με τις τέχνες γενικότερα στο θεωρητικό τους κομμάτι. Μελετούσα τους ζωγράφους, τους φωτογράφους και γενικά πολλούς καλλιτέχνες. Τα έργα τους, τις απόψεις τους, όχι μόνο πάνω στην τέχνη. Με ενδιέφερε να ξέρω ένας μεγάλος φωτογράφος τι πίστευε για θέματα έξω από τη φωτογραφία για παράδειγμα».

Χρησιμοποιεί μια ψηφιακή μηχανή Fuji, εταιρεία της οποίας φέτος έγινε και επίσημος φωτογράφος. «Νομίζω πως οι τέχνες σε τραβούν να ασχοληθείς μαζί τους γιατί ψάχνεις έναν τρόπο έκφρασης. Να περιγράψεις τον κόσμο με έναν δικό σου μοναδικό τρόπο. Στην αρχή αυτό δεν γίνεται συνειδητά, αλλά στην πορεία ανακαλύπτεις πως αυτός ήταν ο λόγος. Έτσι τώρα μπορώ να πω πως η μουσική που ασχολούμαι πολλά χρόνια, κάλυψε σ’ έναν βαθμό αυτήν την ανάγκη. Η φωτογραφία ήρθε συνειδητά με ασυνείδητο τρόπο να καλύψει την οπτική περιγραφή του κόσμου» υπογραμμίζει.

Αγαπημένο του θέμα στη φωτογραφία είναι το πορτραίτο. Του αρέσει η αλληλεπίδραση με τον άνθρωπο που φωτογραφίζει και το πώς αυτό αποτυπώνεται στο τελικό αποτέλεσμα. «Πολλές φορές η έκπληξη και για τον φωτογράφο, πέρα από τον φωτογραφιζόμενο είναι μεγάλη» λέει χαρακτηριστικά. Στη μουσική, του αρέσει οτιδήποτε είναι για τα κριτήρια του αισθητικά καλό. Όσο για την μουσική που παίζουν, ανέφερε αυτό που λέει ο Γιώργος Μιχαήλ που παίζουν μαζί, «παραδοσιακά, εντέχνως ενδεδυμένα…».

Έχει κάνει μια έκθεση στη Γερμανία, μια στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής και μια στο FUIT ART CAFÉ στα Γρεβενά. Υπάρχουν, όμως, από Σεπτέμβριο κάποια σχέδια για κάποιες εκθέσεις στην Αθήνα και το εξωτερικό. Στο κομμάτι των συναυλιών, πηγαίνουν σε όλη την Ελλάδα. Πέρυσι έκαναν κάποιες εμφανίσεις στη Γερμανία και προγραμματίζονται κάποιες ακόμη από το φθινόπωρο στο εξωτερικό και τώρα που το επιτρέπουν τα μέτρα κατά της πανδημίας τα οποία έχουν χαλαρώσει, θα συνεχίσουν τις εμφανίσεις τους και εντός των συνόρων.

«Η έμπνευση έρχεται από οπουδήποτε. Δεν νομίζω πως κάποιος εμπνέεται συνέχεια από κάτι συγκεκριμένο. Στην ουσία είναι αυτό που είπα ήδη, ότι μέσα από την τέχνη προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια άλλη πραγματικότητα ή να την περιγράψουμε με ένα δικό μας τρόπο» επισημαίνει. Οι επιρροές του μπορεί να μην είναι από το χώρο της φωτογραφίας ή της μουσικής, αλλά να εκφράζονται μέσα από αυτά τα δυο. Λατρεύει τον Καζαντζάκη, τον Λειβαδίτη, τον Αναγνωστάκη, τον Ναζίμ Χικμέτ, τη γραφή του Αμίν Μααλούφ στα βιβλία του «Σαμαρκάνδη» και «Λιμάνια της Ανατολής». «Νομίζω πως όλα αυτά τρυπώνουν, κάποιες φορές μέσα στις φωτογραφίες μου ή σε κάποια μελωδία» αναφέρει.

Δεν κάνει σχέδια για το μέλλον. Όχι για το μότο «Ζήσε το τώρα», αλλά γιατί τον κουράζουν και επειδή του αρέσει η αλλαγή και το απρόοπτο. Αυτό τον καιρό εκτός από τη φωτογραφία και την μουσική έχει αναλάβει με άλλους ανθρώπους του χωριού τον Πολιτιστικό Σύλλογο της Αιανής και προσπαθούν να κάνουν μια επανεκκίνηση, μετά από όλα τα γεγονότα των τελευταίων ετών. Επιμένει τοπικά γιατί εδώ θεωρεί πως είναι πιο ευτυχισμένος. Αισθάνεται μια πληρότητα που δεν μπορεί να του τη δώσει η πόλη. Σε όλες τις συνεντεύξεις του, τον ρωτάνε για ποιο λόγο δεν πηγαίνει σε μια μεγαλούπολη. «Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή. Από τη στιγμή που μπορώ να δημιουργώ από εδώ δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Δεν χρειάζεται το σιντριβάνι της Ομόνοιας η έμπνευση, ούτε η δημιουργία. Επίσης, ποτέ δεν με ενδιέφερε η προσωπική  αναγνώριση, πέρα από την αναγνώριση του έργου μου, η οποία σίγουρα μου δίνει χαρά» τονίζει ο Δημήτρης.

Οι περισσότερες φωτογραφίες του είναι ασπρόμαυρες και πάνω σ’ αυτό έχει διακριθεί. Επιμένει… ασπρόμαυρα γιατί η αφαίρεση του χρώματος του δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίσει καλύτερα το θέμα του. Δεν αποκλείει όμως το χρώμα, το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται. Επιλέγει ανθρώπους της καθημερινότητας «γιατί όλοι είμαστε τέτοιοι» αναφέρει. Του αρέσει το διαφορετικό και κάποιες φορές επιλέγει ανθρώπους που κάποιοι άλλοι επιλέγουν να τους δουν κάπως διαφορετικά. «Εγώ μέσα από αυτούς, μπορώ να περιγράψω τον κόσμο που έχω στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι κάτι μοναδικό και εξαιρετικό δεν με αφορούν. Πιστεύω στο εμείς, το εγώ δεν έχει καμία δουλειά στις κοινωνίες των ανθρώπων. Δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς σε κανένα κανόνα του σύμπαντος, μέρος του οποίου είναι και ο άνθρωπος» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η ζωή για τους καλλιτέχνες είναι δύσκολη όχι μόνο στην επαρχία πλέον, αλλά παντού. Ο αγαπημένος τρόπος διαφυγής του από την καθημερινότητα είναι η τέχνη. Η έκφραση των συναισθημάτων μέσα από την τέχνη. Αυτή τον οδηγεί σε μια άλλη καθημερινότητα. Αυτό που συνηθίζει να λέει είναι πως θέλει το επόμενο πρωί να ξυπνάει μια στάλα πιο άνθρωπος από την προηγούμενη μέρα.

Τέλος, κλείνει λέγοντας πως είμαστε όλοι ίσοι, όχι ίδιοι. Με αυτό πρέπει να πορευτούμε, όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στη ζωή. Ο σεβασμός στον διπλανό μας, είναι η αφετηρία για έναν κόσμο που μπορεί να μας δώσει τη λύση σε κάθε πρόβλημα.

Θένια Βασιλειάδου www.xronos-kozanis.gr