Η απάντηση του Νίκου Μάντζαρη στον Πάρη Κουκουλόπουλο

Ο κ. Κουκουλόπουλος θεώρησε σκόπιμο να γράψει ολόκληρο άρθρο γεμάτο υπονοούμενα για μένα με αφορμή μια ανάρτησή μου σε δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης.  Η ανάρτηση αυτή έγινε με αφορμή άρθρο του κ. Κουκουλόπουλου στο οποίο προτείνει τη μετατροπή όχι μόνο μίας αλλά δύο λιγνιτικών μονάδων σε μονάδες ορυκτού αερίου.

Αφήνω ασχολίαστο ότι ο κ. Κουκουλόπουλος επιχειρεί να μας πείσει ότι οι μονάδες ορυκτού αερίου είναι ΑΠΕ κι ότι η πρότασή του για μετατροπές λιγνιτικών μονάδων σε μονάδες ορυκτού αερίου είναι «πράσινη από την κορφή ως τα νύχια». Και το αφήνω ασχολίαστο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί νομίζω ότι το σύμπαν γνωρίζει πως το ορυκτό αέριο είναι όντως… ορυκτό κι ως εκ τούτου εκπέμπει αέρια του θερμοκηπίου κατά την εξόρυξη, μεταφορά και καύση του, σε (πλήρη) αντίθεση με τις ΑΠΕ. Δεύτερον, γιατί δεν ήταν αντικείμενο της αρχικής μου ανάρτησης. Για να μην μπερδευόμαστε λοιπόν παραθέτω αυτούσια την ανάρτησή μου στο facebook στην οποία αναφέρεται ο κ. Κουκουλόπουλος.:

“Το λάθος της «Πτολεμαΐδας 5» δεν πρέπει να επαναληφθεί

Με ενδιαφέρον διαβάζω την αλλαγή θέσης/στάσης από τον Π. Κουκουλόπουλο. Πλέον το ενδιαφέρον του μετατοπίζεται στη μετατροπή λιγνιτικών μονάδων σε μονάδες που θα καίνε ορυκτό αέριο.

Ας θυμηθούμε ότι μόλις 1 χρόνο πριν, κατά την προεκλογική περίοδο, ο ίδιος μιλούσε για αναβίωση του λιγνιτικού μοντέλου ηλεκτροπαραγωγής, για επαναδιαπραγμάτευση της χώρας ώστε οι λιγνιτικές μονάδες να αποκτήσουν δωρεάν δικαιώματα εκπομπών και άλλα παρόμοια.

Από τη μία μεριά, όταν ακόμα και ο Πάρις Κουκουλόπουλος σταματά να μιλά για λιγνίτη, πλέον είναι μάλλον βέβαιο πως σιγά-σιγά επέρχεται η αποδοχή της πραγματικότητας στη Δ. Μακεδονία σε ό,τι αφορά το τέλος του καυσίμου, που για δεκαετίες κυριάρχησε στο μίγμα ηλεκτροπαραγωγής της χώρας.

Από την άλλη μεριά, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από όλους να μην παρασυρθούν σε μια (ακόμη) λάθος επιλογή, αυτή που προτείνει ο Π. Κουκουλόπουλος, δηλαδή τη μετατροπή λιγνιτικών μονάδων σε μονάδες που θα καίνε αέριο. Η Δ. Μακεδονία δεν μπορεί να πηγαίνει από τη μία θνησιγενή εξάρτηση στην άλλη.

Με δεδομένο ότι οι χρηματοδοτικές πηγές για υποδομές ορυκτού αερίου κλείνουν οριστικά και αμετάκλητα, και η Ευρωπαϊκή πολιτική βάζει όλες της τις δυνάμεις και τους πόρους της για την επίτευξη της κλιματικής ουδετερότητας, η Ελλάδα, και η Δυτική Μακεδονία ειδικότερα, δεν πρέπει να παρασυρθούν στην αδιέξοδη λογική των μπαλωμάτων και των προσωρινών «λύσεων».

Ο λόγος είναι απλός: το προσωρινό έχει προ πολλού παρέλθει και βρισκόμαστε ήδη στο μέλλον το οποίο απαιτεί πλέον μόνο λύσεις μακροπρόθεσμα βιώσιμες, όπως οι ΑΠΕ και οι τεχνολογίες αποθήκευσης ενέργειας.

Η Πτολεμαΐδα 5 την τελευταία δεκαετία ενσάρκωσε όλες τις προσδοκίες για αναβίωση του λιγνίτη στην περιοχή αλλά ταυτόχρονα κόντεψε σχεδόν μόνη της να οδηγήσει τη ΔΕΗ σε χρεοκοπία με το χρέος του 1.4 δις (τουλάχιστον) που της φόρτωσε.

Αρκεί ένα (τέτοιο κολοσσιαίο) λάθος. Δεν θα αντέξει ούτε η ΔΕΗ, ούτε η Δ. Μακεδονία και δεύτερο. ”

Όπως νομίζω γίνεται σαφές σε όσους γνωρίζουν ελληνικά, μίλησα για αλλαγή στάσης του κ. Κουκουλόπουλου σε σχέση με την προεκλογική περίοδο. Τότε ο κ. Κουκουλόπουλος πρότεινε η Ελλάδα να επαναδιεκδικήσει δωρεάν δικαιώματα εκπομπών για τις λιγνιτικές της μονάδες, δίνοντας φρούδες ελπίδες στους πολίτες της Δ. Μακεδονίας, τη στιγμή που γνώριζε πολύ καλά ότι το ζήτημα των δωρεάν δικαιωμάτων εκπομπών έληξε οριστικά και αμετάκλητα τον Φεβρουάριο του 2018. Λιγότερο από 1 χρόνο πριν χαρακτήριζε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως την πιο αντιλιγνιτική καθώς καταστρέφει τη λιγνιτική βιομηχανία σε 7-8 χρόνια με το ΕΣΕΚ που κατέθεσε τον Ιανουάριο του 2019. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω αυτούσιο τον σύνδεσμο από τη συνέντευξή του διάρκειας 1 ώρας και 17 λεπτών την 1^η Ιουλίου 2019, λίγες μέρες πριν τις εκλογές: https://www.youtube.com/watch?v=SVYKOYjDnCE

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θέσεις που εκφράζει μετά το 29’, όπου μεταξύ άλλων μπερδεύει εντελώς τις αποφάσεις της ΕΕ σχετικά με την αναθεώρηση της οδηγίας για το χρηματιστήριο ρύπων σε μια προσπάθεια να αρθρώσει στείρο αντιπολιτευτικό λόγο απέναντι στην τότε κυβέρνηση. Στην επίμονη μάλιστα ερώτηση της δημοσιογράφου σχετικά με το αν μπορεί η Ελλάδα να διεκδικήσει εκ νέου δωρεάν δικαιώματα εκπομπών για τις λιγνιτικές της μονάδες, ο κ. Κουκουλόπουλος απαντά χαρακτηριστικότατα ότι «πρέπει εμείς να ορθώσουμε ανάστημα και να ξαναπροσπαθήσουμε». Όπερ έδει δείξε. Ο κ. Κουκουλόπουλος υπερθεμάτισε προεκλογικά υπέρ του λιγνίτη και υποσχέθηκε πράγματα που απλά δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να γίνουν. Αυτή ακριβώς η πολιτική προσέγγιση του χαϊδέματος αυτιών έφερε τη Δ. Μακεδονία στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Ο κ. Κουκουλόπουλος επιχειρεί επιπλέον να στήσει και μία θεωρία συνωμοσίας σχετικά με τα κίνητρά μου πίσω από αυτή την ανάρτηση τα οποία τάχα εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ορυκτού αερίου ή ότι τάχα είμαι οιονεί (και όχι «οιωνεί» όπως γράφει) σύμβουλος της κυβέρνησης. Καταρχάς το ποια είναι η θέση μου για το ορυκτό αέριο είναι οφθαλμοφανές από την ίδια την ανάρτησή μου η οποία ενόχλησε τόσο πολύ τον κ. Κουκουλόπουλο. Εκτός από αυτό όμως, για κακή του τύχη… scripta manent. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τόσο περιληπτικά όσο και αναλυτικά όλα τα σχόλια που κατέθεσε το Green Tank στη διαβούλευση για το ΕΣΕΚ τον Δεκέμβριο του 2019. Σχετικά με το ορυκτό αέριο αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

«Σε εθνικό επίπεδο, το στοίχημα είναι η ενέργεια που θα χαθεί από τη λιγνιτική παραγωγή να αντικατασταθεί από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας σε συνδυασμό με τεχνολογίες αποθήκευσης ενέργειας. Δυστυχώς το νέο ΕΣΕΚ επιλέγει το φυσικό αέριο να υποκαταστήσει το μεγαλύτερο μέρος της λιγνιτικής παραγωγής. Ωστόσο, υπάρχουν έργα αντλησιοταμίευσης ή/και μετατροπής λιγνιτικών μονάδων σε συστήματα αποθήκευσης ενέργειας που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα και τα οποία σε συνδυασμό με μια εμπροσθοβαρή ανάπτυξη ΑΠΕ, να καλύψουν τα κενά ισχύος που θα προκύψουν από την απόσυρση των λιγνιτικών μονάδων.»

Τα ίδια ακριβώς και πιο αναλυτικά είπα και στην Επιτροπή ΕΣΕΚ, στην οποία μετείχα μαζί μάλιστα με εκπροσώπους από άλλες 2 ΜΚΟ. Όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς, τίποτε από όσα πρότεινα σχετικά με το αέριο δεν έγιναν αποδεκτά στο τελικό ΕΣΕΚ που κατέθεσε η κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οπότε καταρρέει και όλη η γραφική θεωρία συνωμοσίας του κ. Κουκουλόπουλου, η οποία εδράζεται στο ότι τάχα είμαι «μέλος της επιτελικής ομάδας που κατάρτισε το ΕΣΕΚ της σημερινής κυβέρνησης σύμφωνα με το οποίο τη θέση του λιγνίτη ως καυσίμου στις μονάδες βάσης της χώρας καταλαμβάνει το φυσικό αέριο». Αν είχα τέτοιο ρόλο, τότε η Ελλάδα θα είχε σίγουρα διαφορετική πολιτική σχετικά με το ορυκτό αέριο.

Γενικότερα, η πολιτική μου προσέγγιση και αισθητική όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε να εκφράζω αυτό που πραγματικά πιστεύω όσο πιο τεκμηριωμένα γίνεται, καυτηριάζοντας τα αρνητικά αλλά επικροτώντας και τα θετικά. Έτσι το μακρινό 2014 ήμουν σε εκείνη τη μειοψηφία που αμφισβήτησε την ορθότητα της επιλογής για τη δημιουργία της μικρής ΔΕΗ, η οποία θα διαιώνιζε το λιγνιτικό μοντέλο ηλεκτροπαραγωγής. Μια επιλογή για την οποία τόσο περήφανος εξακολουθεί να είναι ο κ. Κουκουλόπουλος. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ άσκησα κριτική ουκ ολίγες φορές στη λογική των εξαιρέσεων και των δωρεάν δικαιωμάτων εκπομπών, στην εμμονή στο λάθος της Πτολεμαΐδας 5, και στην απόπειρα πώλησης του λιγνιτικού χαρτοφυλακίου της ΔΕΗ. Όμως με μεγάλη χαρά χαιρέτισα και ορισμένα πολύ σημαντικά βήματα προόδου που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της απεξάρτησης της χώρας από τον λιγνίτη και τη δίκαιη μετάβαση στη μεταλιγνιτική εποχή.  Τέλος, από τότε που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία, και πριν εκφράσω την αντίθεσή μου στην κυβερνητική επιλογή του ορυκτού αερίου, είπα ένα καθαρό μπράβο χωρίς κανένα αστερίσκο στην ιστορική απόφαση για απολιγνιτοποίηση της χώρας, ίσως τη σημαντικότερη απόφαση για τα ενεργειακά πράγματα της χώρας.

Έτσι πορεύτηκα κι έτσι θα εξακολουθήσω να πορεύομαι. Μπορεί να ενοχλεί η ανεξαρτησία της σκέψης τον κ. Κουκουλόπουλο, ίσως και πολλούς άλλους. Ο σκοπός μου όμως δεν ήταν ποτέ να είμαι αρεστός, αλλά χρήσιμος συμβάλλοντας στη στροφή του ενεργειακού μοντέλου της χώρας προς τη βιωσιμότητα.

Νίκος Μάντζαρης- Green Tank