Η «Αψιθιά με μέλι» της Σερβιώτισσας Ολυμπίας Τσικαρδάνη, στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης

Το τρίτο βιβλίο της Ολυμπίας Τσικαρδάνη, «Αψιθιά με μέλι» παρουσιάστηκε την Τετάρτη το βράδυ, στο Λαογραφικό μουσείο Κοζάνης. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που μέσα από τη λυρική γραφή της συγγραφέως, φανερώνει την ευεργετική διάσταση της ποίησης για τον άνθρωπο, μπροστά σε κάθε δυσκολία ή προβληματισμό του. Πηγή έμπνευσης η φύση και η δισδιάστατη λειτουργία της, μπλέκοντας αντίθετα στοιχεία, κάτι που φαίνεται και μέσα από τον τίτλο που παντρεύει το πικρό με το γλυκό.

Η κα. Τσικαρδάνη ανέφερε πως η ποιητική της συλλογή είναι εμπνευσμένη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και υπηρετεί τη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων, που απασχολούνται με τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κινείται στο χώρο της έμπνευσης από τη φύση, την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την παρακμή της πολιτικής και της δικαιοσύνης, τον πόλεμο κ.α.   

Για το βιβλίο μίλησαν η διδάκτωρ Φιλολογίας στο ΑΠΘ κα. Αγνή Παπακώστα και ο Φιλόλογος και Ποιητής κ. Γιώργος Δελιόπουλος.

Ο κ. Δελιόπουλος σημείωσε πως αυτή η συλλογή ποιημάτων με αυτόν τον ιδιαίτερο και ευρηματικό τίτλο, έρχεται για να μας συστήσει όλο το ποιητικό σύμπαν της Ολυμπίας Τσικαρδάνη. «Περιέχει ποιήματα τα οποία αναφέρονται στις κοινωνικές παθογένειες, στην εθνική παράδοση, στη γλώσσα, στην ποίηση, στη γυναίκα, στον έρωτα, στο σχολείο και μέσα από αυτά η Ολυμπία καταθέτει τους ποιητικούς της στοχασμούς» τόνισε ο ίδιος.

«Αψιθιά με μέλι»

Και παρασύρεσαι στη φλόγα της γραφής.

Η μυρωδιά του γιασεμιού κι ένα κομμάτι ουρανού, ένα κοχύλι στη στεριά, τα ξέπλεκα μαλλιά της μοναξιάς κι η αγάπη που κεντάει τ’ όνομά σου, σε ρίχνουν στα βαθιά.

Πλάθεις εικόνες μέσα σου, τα μυστικά σμίγουν σαν κρύσταλλοι, οι πικροδάφνες σε οδηγούν σε δάσος βίου απέραντου, αγαπημένες συλλαβές σού ψιθυρίζουν όταν βρέχει και μέσα σου φιλοξενείς ψυχές που κόβουν μαργαρίτες.

Μα πιο πολύ γνωρίζεις τι θυμάσαι, τι δεν πρόλαβες να δεις, τι ονειρεύτηκες.

Μέσα σου πάντα κλαίει ένα άγρυπνο φεγγάρι και δεν μπορείς παρά να φτιάξεις ένα σπίτι από λέξεις για να σωθεί το φεγγαρόφωτο.

Τώρα, κρατάς τη γενναιοδωρία που φύλαξες εκεί που η ζωή δεν είναι υποψία.

Το μόνο που ζητάς είναι οι λέξεις σου πριν λυτρωθούν, ν’ αντιφεγγίζουν ένα όνειρο αθωότητας στο υφαντό του χρόνου.

Θένια Βασιλειάδου – www.xronos-kozanis.g