Η ομιλία του βουλευτή ΠΕ Κοζάνης, Στάθη Κωνσταντινίδη, στονομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας Θρησκευμάτων και Αθλητισμούγια τη Σύσταση Ακαδημιών Επαγγελματικής Κατάρτισης

Στην τοποθέτησή του ο Βουλευτής ΠΕ Κοζάνης επισήμανε ότι, σε μία εποχή
όπου η παραγωγική διαδικασία αλλάζει με ραγδαίου ρυθμούς, ο πιο
πολύτιμος πόρος την επόμενη ημέρα θα είναι ο ανθρώπινος. Η γνώση και η
κατάρτιση, που θα αποτελέσουν το συγκριτικό πλεονέκτημα για κάθε χώρα,
για κάθε τόπο.
Επιπλέον, αναφερόμενος στην αξία της επαγγελματικής κατάρτισης,
εστίασε στο γεγονός ότι οι Ακαδημίες, που θα προκύψουν μέσω της
σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, σε συγκεκριμένες περιφέρειες και
για συγκεκριμένα αντικείμενα, θα διαμορφώσουν προγράμματα που θα
φέρουν πιο κοντά τους εκπαιδευόμενους στις πραγματικές ανάγκες της
τοπικής αγοράς εργασίας, γεγονός που θα επιτρέψει στους νέους ανθρώπους
να παραμείνουν στην ελληνική περιφέρεια.
Ακολουθεί ολόκληρη η τοποθέτηση του κυρίου βουλευτή:
«Συμφωνούμε νομίζω όλοι, ή πάντως οι περισσότεροι, ότι το συζητούμενο
σήμερα νομοσχέδιο παρεμβαίνει σε ένα πολύ κρίσιμο πεδίο της κοινωνικο-
οικονομικής ζωής, στην Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση,
συμπληρώνοντας το Εθνικό Σύστημα με την ίδρυση Ακαδημιών
Επαγγελματικής Κατάρτισης.
Και το κάνει αυτό, εύλογα, μέσα από συμπράξεις με οικονομικούς φορείς,
με επιμελητήρια, συνδικαλιστικές οργανώσεις, και φυσικά με επιχειρήσεις,

που αποτελούν και τους δυνητικούς εργοδότες των ανθρώπων που θα
φοιτήσουν σε αυτές τις ακαδημίες.
Γιατί είναι αυτό εύλογο, μιας και το ζήτημα των συμπράξεων αποτέλεσε
σημείο τριβής με την Αντιπολίτευση;
Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η μεταλυκειακή εκπαίδευση, για όσους
συμπολίτες μας την επιλέγουν, αποτελεί εξ ορισμού τον προθάλαμο της
επαγγελματικής προοπτικής και αποκατάστασής τους. Κατά μείζονα
μάλιστα λόγο, ακόμα και σε σχέση με τη φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο,
αφού η τελευταία μπορεί να στοχεύει και στην ακαδημαϊκή καλλιέργεια ή
ολοκλήρωση ενός ατόμου. Όταν, όμως, ένα νέο παιδί επιλέγει να
εκπαιδευτεί σε κάποιο αντικείμενο της Επαγγελματικής Κατάρτισης, κατά
τεκμήριο θέλει να εργαστεί σε αυτόν τον τομέα.
Ειπώθηκε από κάποιους συναδέλφους ότι οι ακαδημίες αντιστρατεύονται ή
υπονομεύουν την ύπαρξη των Σχολών Ανώτερης Επαγγελματικής
Κατάρτισης, ενώ το αληθές και σαφές από το νόμο είναι ότι εντάσσονται και
θα λειτουργήσουν στο πλαίσιο των ΣΑΕΚ, και ειδικότερα σε συγκεκριμένες
Περιφέρειες, με συγκεκριμένο θεματικό αντικείμενο.
Επίσης ξεκάθαρο, παρά τα όσα υπονοήθηκαν περί ιδιωτικοποίησης είναι ότι
η φοίτηση στις Ακαδημίες γίνεται υπό την εποπτεία του υπουργείου και είναι
δωρεάν.
Ενώ, με την ολοκλήρωση του κύκλου σπουδών, χορηγείται Βεβαίωση
Επαγγελματικής Κατάρτισης, η οποία οδηγεί, μέσω εξετάσεων
πιστοποίησης του ΕΟΠΠΕΠ, στην απόκτηση τίτλου, επιπέδου 5, του
Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.
Περαιτέρω, παρέχεται η δυνατότητα στους καταρτιζόμενους να
πραγματοποιούν πρακτική άσκηση ή μαθητεία σε εγκαταστάσεις
οικονομικών φορέων ή τρίτων, φυσικών προσώπων, δημοσίων υπηρεσιών,
ο.τ.α., ν.π.δ.δ., ν.π.ι.δ., με ευθύνη της Ακαδημίας στην οποία φοιτούν, μέσω
συμβάσεων που συνάπτονται για τον σκοπό αυτό.
Ορίζεται, δε, ότι οι καταρτιζόμενοι, για το διάστημα της πρακτικής
μαθητείας, υπάγονται ασφαλιστικά στον Ηλεκτρονικό Εθνικό Φορέα
Κοινωνικής Ασφάλισης (eΕ.Φ.Κ.Α.), με συντάξιμο τον χρόνο της

ασφάλισής τους, καθώς και ότι η πρακτική αυτή μπορεί να χρηματοδοτείται
από εθνικούς ή ενωσιακούς πόρους.
Πως ιδρύονται οι ακαδημίες Επαγγελματικής Κατάρτισης;
Με τη σύναψη σχετικής συμφωνίας με το Υπουργείο Παιδείας,
Θρησκευμάτων και Αθλητισμού από επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς,
συνδέσμους και συνδικαλιστικές οργανώσεις, επιμελητήρια και λοιπούς
οικονομικούς φορείς.
Ο νόμος ορίζει τα αναγκαία στοιχεία, όπως τις κτιριακές υποδομές, την
παραχώρηση υλικοτεχνικού εξοπλισμού, τα δικαιώματα των
συμβαλλόμενων μερών, ενώ αν λυθεί η συμφωνία, οι φοιτητές δεν μένουν
ξεκρέμαστοι, αφού το κράτος μεριμνά για τη συνέχιση της Ακαδημίας και
για την ολοκλήρωση των παρεχόμενων προγραμμάτων.
Δύο είναι τα πολύ σημαντικά που πρέπει νομίζω να κρατήσουμε.
Ότι ενισχύεται ο προεπαγγελματικός χαρακτήρας αυτού του επιπέδου
εκπαίδευσης, με τρόπο ουσιαστικό και αποτελεσματικό. Με τρόπο που θα
οδηγεί τα νέα παιδιά στην αγορά εργασίας. Με μαθήματα που
ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς. Γεφυρώνοντας, έτσι, την
απόσταση ανάμεσα στη θεωρητική γνώση και στην πράξη, στην παραγωγική
δηλαδή διαδικασία, δημιουργώ ντας πιο έτοιμους επαγγελματίες. Κάτι που
έχει πραγματική και όχι θεωρητική αξία και για τον εργαζόμενο, αφού ο
καλύτερα εκπαιδευμένος εργαζόμενος, θα είναι και καλύτερα αμειβόμενος.
Έχει ασφαλώς αξία και για την επιχείρηση, η οποία θα κερδίζει χρόνο από το
να εκπαιδεύει ανειδίκευτους ή μη καλά καταρτισμένους εργαζόμενους και
θα της δίνει παραγωγικό πλεονέκτημα, σε ένα -είτε το θέλουμε είτε όχι-
εξόχως ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Το δεύτερο, ίσως και πρώτο σε σημασία, που αποτελεί πλέον και εθνικό
στόχο, είναι να μην φεύγουν οι νέοι από την ελληνική περιφέρεια προς τα
μεγάλα αστικά κέντρα ή σε τουριστικούς προορισμούς για αναζήτηση
εργασίας. Κάποιες φορές όχι γιατί δεν υπάρχει ζήτηση εργατικού δυναμικού
στον τόπο τους, αλλά γιατί δεν διαθέτουν τα αναγκαία εφόδια και άρα τους
είναι πιο εύκολη η εύρεση ανειδίκευτης εργασίας αλλού.
Μιλούσα με τον ιδρυτή μίας από τις μεγαλύτερες τεχνικές εταιρείες της
χώρας, με έδρα στην Πτολεμαΐδα και δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα και

στο εξωτερικό, και μου έλεγε ακριβώς αυτό. Ότι δεν υπάρχουν τεχνίτες. Δεν
υπάρχουν εξειδικευμένα χέρια. «Φέρε μου όσους θέλεις», μου έλεγε, «και με
αξιολογότατες απολαβές». Δεν υπάρχουν!
Και ξέρετε κάτι, επειδή ακριβώς υπάρχει έλλειψη, αυτό που πάμε να
θεσμοθετήσουμε εμείς σήμερα, το έχουν κάνει αυτές οι επιχειρήσεις ήδη από
εχθές. Η συγκεκριμένη εταιρεία εκπαίδευε ηλεκτροσυγκολλητές. Υπάρχουν
σήμερα στην αγορά ηλεκτροσυγκολλητές; Όχι. Ξέρετε πόσο αμείβονται;
Θέλετε άλλο παράδειγμα; Είχαμε εκπροσώπους των ελληνικών ναυπηγείων
σε μία άλλη κοινοβουλευτική συνεδρίαση, και μιλούσαμε για τη δυνατότητα
συμμετοχής τους στην κατασκευή των φρεγατών που θα προμηθευτεί η
χώρα και στα άλλα προγράμματα στο πλαίσιο του ReArm Europe.
Τους ρώτησα λοιπόν αν υπάρχει αναπλήρωση σε εξειδικευμένο προσωπικό.
Μου απάντησαν το ίδιο «εφαρμόζουμε εμείς δικά μας προγράμματα
κατάρτισης». Δεν είναι κακό αυτό, είναι επαινετό! Γιατί όμως αυτό να
γίνεται μεμονωμένα, χωρίς πλαίσιο, ερήμην της πολιτείας, και όχι
συντονισμένα με τους όρους και τις εγγυήσεις, που εξασφαλίζει το κράτος,
σε συνδυασμό με τη γνώση και τα εφόδια που χρειάζεται ο αυριανός
εργοδότης;
Νομίζω, δεν υπάρχει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πειστικός αντίλογος,
και η κριτική που ακούστηκε υπήρξε από ιδεοληπτική, ως και τραβηγμένη
από τα μαλλιά.
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο πιο πολύτιμος πόρος την επόμενη ημέρα
θα είναι ο ανθρώπινος. Η γνώση και η κατάρτιση, που θα αποτελέσουν το
συγκριτικό πλεονέκτημα για κάθε χώρα, για κάθε τόπο, στις ραγδαία
μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Κι επειδή ακριβώς προέρχομαι από έναν νομό που βρίσκεται στην καρδιά
αυτών των εξελίξεων και της μετάβασης, η οποία συνδυάζεται και από την
εργασιακή μετάβαση, υπερψηφίζω φυσικά το σχέδιο νόμου, και γνωρίζοντας
ότι απευθύνομαι σε ευήκοα ώτα, ζητώ από την κυρία υπουργό και τον κύριο
υφυπουργό, ο οποίος προέρχεται επίσης από έναν τόπο με τις ίδιες αγωνίες,
στο πλαίσιο υλοποίησης των προβλέψεων του παρόντος ή και άλλων
πολιτικών της αρμοδιότητάς τους, να έχουν σε απόλυτη προτεραιότητα τις

περιοχές σε απολιγνιτοποίηση, που είναι αντιμέτωπες με τις δυσκολότερες
οικονομικές και δημογραφικές επιπτώσεις.