Ο εμπορικός οίκος των Αφων Βλιούρα και η πρώτη αυτόματη τηλεφωνική σύνδεση στην Κοζάνη
του Γιάννη Τσιομπάνου
Αριθμός τηλεφώνου 8. Αλήθεια, πόση συγκίνηση μπορεί να ένιωθαν οι πρώτοι συνδρομητές των αυτόματων τηλεφωνικών συσκευών στην Ελλάδα; Και πόσος ενθουσιασμός να τους διακατείχε; Ήταν το 1931 όταν η «Ανώνυμος Εταιρεία Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος», η ΑΕΤΕ, έφερνε την επανάσταση στη χώρα μας με την εγκατάσταση αυτόματων τηλεφώνων, καθώς μπορούσες πλέον να καλέσεις απευθείας κάποιον άλλον συνδρομητή, χωρίς την παρέμβαση τηλεφωνήτριας ή τηλεφωνικού κέντρου. Βέβαια, η αυτόματη αυτή σύνδεση αφορούσε αρχικά την αστική επικοινωνία, καθώς για την υπεραστική συνέχιζε μέχρι το 1965 να μεσολαβεί το τηλεφωνικό κέντρο, αλλά αυτό δεν έπαυε να είναι η αρχή μίας μεγάλης επανάστασης. (Για την ιστορία οφείλουμε να αναφέρουμε ότι τη σκυτάλη από την ΑΕΤΕ παρέλαβε το 1949 ο ΟΤΕ, με ανοιχτές ακόμη τις πληγές του β’ παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου, αναλαμβάνοντας να φτάσει τη σταθερή τηλεφωνία και στο τελευταίο χωριό της πατρίδας μας.)
– Εμπρός; Κέντρον εκεί παρακαλώ;
– Μάλιστα.
– Εμπορικός Οίκος αδελφών Βλιούρα εδώ, αριθμός 8 από την Κοζάνη!
Και κάπως έτσι, οι αδελφοί Βλιούρα το 1932 άνοιξαν νέους ορίζοντες στις επιχειρήσεις τους, αποκτώντας ίσως και τον πρώτο αριθμό τηλεφώνου στην πόλη της Κοζάνης από ιδιώτη, καθώς οι προηγούμενοι αριθμοί θα ανήκαν προφανώς σε κάποια δημόσια ή δημοτική υπηρεσία. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι το γενικό εμπόριο στην Κοζάνη για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν στα δικά τους χέρια. Και πόσο πολύ μεγάλη ώθηση μπορεί να έδωσε στις επιχειρήσεις τους η υιοθέτηση αυτής της καινοτόμου τεχνολογίας. Έτσι και σήμερα, ο νέος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να γίνει περισσότερο αποτελεσματικός στη δουλειά του, είναι απόρροια κυρίως της υιοθέτησης καινοτόμων τάσεων και τεχνολογιών, πέρα από τη χρηματοδότηση, η οποία παραμένει βασικό εργαλείο.
Τη λακωνική διαφημιστική καταχώρηση των αδελφών Βλιούρα, που στοχεύει πολύ επιτυχημένα στην πρωτοπόρα εφαρμογή της αυτόματης τηλεφωνίας (επισημαίνοντας παράλληλα τα δύο υποκαταστήματά τους σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα), την εντόπισα σκαλίζοντας τη βιβλιοθήκη μου στο εξίσου καινοτόμο για την εποχή του «Ημερολόγιον Δυτικής Μακεδονίας» του 1933 των Σταύρου Θεοδοσιάδου, δημοσιογράφου, και Δημήτριου Γκαβανά, τυπογράφου, το οποίο θεωρείται το σημαντικότερο προπολεμικό ημερολόγιο σε περιφερειακή μακεδονική πόλη.
