Οι «Καρέκλες» (γενικώς) του Ιονέσκο και οι «30 του Π. Δημόπουλου» (Του Β. Π. Καραγιάννη)

O «Καρέκλες» του Ιονέσκο είναι ένα θεατρικό έργο με το οποίο η πόλη της Κοζάνης έγινε γνωστή στα πέρατα της θεατροφίλου Ελλάδος, όταν το ανέβασε ο Σύλλογος «Φίλοι της Τέχνης» (Χρ Μπέσσας κ.α.) με πρωταγωνιστή τον Λ. Ελευθεριάδη και έλαβον το βραβείον και τον δημόσιον έπαινο του συγγραφέα στο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στην Ιθάκη τον πρώτο καιρό (1975) της μεταπολίτευσης. Για τις ανάγκες της παράστασης ο ζωγράφος Μανώλης Δραγώγιας εζωγράφισεν το σκηνικό της. Στις μέρες οι «30 μουσικές καρέκλες» είναι μια αισθαντική δράση του πιανίστα κι όχι μόνον (συγγραφέα ας πούμε) Παναγιώτη Δημόπουλου με λίαν προχωρημένες μουσικές καταστάσεις στους χώρους του ωδείου του (Βογατσικού 6) και ενώπιον 30 θεατών –τόσους χωρά η «αυλή του»- δίδει μουσικές παραστάσεις υψηλού μουσικού φρονήματος και παιδείας πρωτίστως.

Το βράδυ της Κυριακής του Ασώτου 12 Φεβρουαρίου ώρα 8, στο χώρο των 30 καβαφικών καρεγλών, η υψίφωνος (σταρ) Δέσποινα Κελεσίδου τραγουδά Ravel και Satie, ενώ κατά δήλωσιν του Εμπνευστού και Δημιουργού (κατά τον Μπόρχες) της έξοχης δράσης “…κεντρικό σημείο της παρουσίασης θα είναι 4 ποιήματα του Β. Π. Καραγιάννη από την ποιητική του ενότητα ΤΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟ” τα οποία μελοποίησεν Αυτός και αποδίδει η ωραία Δεσποινο-Υψίφωνος.

Ο Δημιουργός θα παίξει και 3 κομμάτια του Federico Mompou (ποιός είναι αυτός;)

Θα πάμε εννοείται ίνα θυμηθούμε τις νεανικές ποιητικές μας «ασωτίες» στο καφενείο του Κέντρου φωτογραφίας στο λιμάνι Θεσσαλονίκης με έναν εσπρέσο κ. λπ