Οι Λαζαρίνες στη Μεταμόρφωση Κοζάνης

Οι Λαζαρίνες, παρά τις τοπικές παραλλαγές που διαφοροποιούν οριακά το έθιμο από χωριό σε χωριό εκφράζονται ενιαία μέσα από τις ίδιες τελετουργικές κινήσεις, την χρωματική ποικιλομορφία των ίδιων κατά βάση πλουμιστών στολών , τον ιδιαίτερο πλούτο των τραγουδιών και των χορών τους.
Ο πυρήνας του εθίμου παραμένει ίδιος σχεδόν σε όλα τα χωριά: οι γυναίκες δημιουργούν τα μπλίκια τους, συγκεντρώνονται στο κονάκι τους , δίνουν τον όρκο τους, επισκέπτονται τον παπά και τον πρόεδρο όπως και τα σπίτια του χωριού, τραγουδούν, χορεύουν και μοιράζουν την λαζαρόπιτα, πηδούν τη γάστρα ή την πυρουστιά , προσκυνούν και μοιρολογούν την Παναγιά, χορεύουν στην κεντρική πλατεία ή στον αυλόγυρο της εκκλησίας τους.
Το έθιμο, κατάλοιπο της αρχαίας ελληνικής λαϊκής λατρείας , σχετίζεται σταθερά με τον ερχομό της άνοιξης, την αναγέννηση της φύσης και της ζωής. Όπως στο έθιμο παίρνουν μέρος μόνο γυναίκες είναι ουσιαστικά η γιορτή της νέας ζωής και της γονιμότητας των γυναικών που εξισώνεται με την ευκαρπία των αγρών. Στους χριστιανικούς χρόνους το έθιμο αναβαπτίστηκε στο πνεύμα της χριστιανικής πίστης και συνδέθηκε άμεσα με το έθιμο του Λαζάρου, ως «αγαπητό» πρόσωπο προς το λαό, προπομπό και προάγγελο της Ανάστασης του Χριστού ενώ στους χρόνους της Τουρκοκρατίας συμβόλιζε την ελπίδα του σκλαβωμένου γένους για την εθνική του απελευθέρωση.
Οι Λαζαρίνες αποτελώντας την κορύφωση των Πασχαλιάτικων Τελετουργιών στα ντόπια χωριά του Δήμου, επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο με τον ίδιο σεβασμό και την ίδια προσήλωση από τις γυναίκες των χωριών.