Όρθιοι και δυνατοί την «επόμενη μέρα!» Να μην πληρώσει πάλι ο λαός!

Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνει ότι η περιβόητη «επόμενη μέρα», για την οποία μιλούν η κυβέρνηση,
τα διάφορα αστικά επιτελεία και κόμματα, είναι ήδη εδώ. Είναι σε εξέλιξη η καπιταλιστική κρίση, το
φόρτωμα των βαρών της στα εργατικά – λαϊκά στρώματα και γι’ αυτό πρέπει να σημάνει συναγερμός για τα
σωματεία, για όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, για κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο, ώστε να μην υπάρχει
η παραμικρή αναμονή.
Αυτήν την «πολυτέλεια» της αναμονής για τους «δείκτες» και τα στατιστικά στοιχεία την έχουν οι
βιομήχανοι, οι μεγαλομέτοχοι των επιχειρηματικών ομίλων, οι τραπεζίτες, που άλλωστε κάθε λεπτό
μετράει υπέρ τους, κάτι που το εξασφαλίζει η κυβέρνηση, ειδικά με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου
που εφαρμόζει.
Οι εργαζόμενοι όμως ζουν ήδη τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι μπαίνουμε στα βαθιά. Το επιβεβαιώνει
η αναδουλειά στους κλάδους που αποτελούν «πυλώνες» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που τάχα αυτήν τη
φορά θα ήταν «δίκαιη» και «για όλους» και για την οποία οι εργαζόμενοι έκαναν θυσίες για «να μεγαλώσει
η πίτα». Το επιβεβαιώνουν οι πάνω από 140.000 νέοι άνεργοι που καταγράφηκαν μόνο για το μήνα Μάρτη,
οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον τουρισμό που ήδη έχουν ειδοποιηθεί να μην περιμένουν μεροκάματο το
καλοκαίρι, οι ακόμα περισσότεροι εποχικοί που περιμένουν με αγωνία στο «ακουστικό» τους να μάθουν αν
θα δουλέψουν. Το επιβεβαιώνουν ο νέος γύρος υπερχρέωσης των λαϊκών νοικοκυριών, τα οικονομικά
ζόρια που ήδη μεγαλώνουν για την πλειοψηφία του λαού. Το επιβεβαιώνουν τα χιλιάδες μικρομάγαζα που
βάζουν λουκέτο κάτω από τα βάρη που συσσωρεύονται. Το επιβεβαιώνουν οι σφοδρές αντιθέσεις στο
εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης που δοκιμάζουν τη συνοχή τους, με τις κυβερνήσεις να έχουν κοινή
γραμμή απέναντι στους εργαζόμενους αλλά να τσακώνονται για τη μοιρασιά των συνεπειών της
ανισομετρίας τους.
Η «επόμενη μέρα» είναι ήδη εδώ κι αυτό επιβεβαιώνεται από τα αντεργατικά μέτρα, για τα οποία οι
βιομήχανοι, οι μεγαλοξενοδόχοι και άλλες εργοδοτικές ενώσεις χειροκροτούν την κυβέρνηση. Λένε ότι
επιτέλους διαμορφώθηκε μια «νέα πραγματικότητα» και εννοούν τα νέα εργαλεία στην ένταση της
εκμετάλλευσης που ενισχύουν την ελαστικότητα στην εργασία, αναιρούν κάθε δικαίωμα, ενώ χάνεται κάθε
διάκριση εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου. Εννοούν επίσης τα νέα εργαλεία χρηματοδότησης των
επιχειρήσεων, το τζάμπα εργατικό δυναμικό που τους παρέχει το κράτος, τις αναστολές πληρωμών σε
τράπεζες και ασφαλιστικούς οργανισμούς, όλων αυτών που θα κληθεί να πληρώσει ξανά ο λαός με νέες
θυσίες.
Το ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο για το εργατικό κίνημα επιβεβαιώνεται και από τις ανησυχίες που
ήδη καταγράφονται για το επόμενο κύμα της πανδημίας. Παραμένει ερώτημα το αν θα έχουμε πάλι μία
από τα ίδια το Σεπτέμβρη, αφού ο χρόνος που «κερδήθηκε» λόγω της υπεύθυνης στάσης που τήρησε ο
λαός τον τελευταίο μήνα πήγε χαμένος. Αν και αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση για να δοθεί κάθε είδους
στήριξη στο κεφάλαιο, δεν αξιοποιήθηκε στο παραμικρό για να ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα Υγείας, για
να παρθούν μέτρα υγειονομικής θωράκισης σε χώρους δουλειάς. Τέτοια μέτρα δεν περιλαμβάνονται στη
«νέα κουλτούρα» και στη «νέα κοινωνική ταυτότητα» που διαφημίζει ο πρωθυπουργός. Είναι

χαρακτηριστικό ότι τα κυβερνητικά διαγγέλματα και οι καθημερινές ενημερώσεις μπορεί με κάθε
λεπτομέρεια να αναλύουν τι θα γίνει με τις επιχειρήσεις, αλλά δεν λένε κουβέντα για τις αναγκαίες
προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία, για το γεγονός ότι ακόμα και οι προσωρινοί διορισμοί
που διαφημίζει ο πρωθυπουργός μετά βίας καλύπτουν το 1/10 των αναγκών. Για το γεγονός ότι οι ΜΕΘ
παραμένουν στο ένα τρίτο των αναγκών, ενώ ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζεται σαν «ιερή αγελάδα» αντί
να επιταχθεί για να ενισχυθεί το σύστημα Υγείας. Με λίγα λόγια, το δημόσιο σύστημα Υγείας παραμένει
αποψιλωμένο από υποδομές και προσωπικό, χωρίς ολοκληρωμένο σχεδιασμό μπροστά στον επόμενο γύρο
της πανδημίας, δηλαδή «ανέτοιμο» να την αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό η κυβέρνηση επιμένει στην περιβόητη
«ατομική ευθύνη», ώστε να συγκαλύψει τις τραγικές ελλείψεις που υπάρχουν με δική της ευθύνη και των
προκατόχων της.
Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι τώρα είναι αναγκαία ακόμα περισσότερο η οργάνωση της λαϊκής πάλης.
Το «αρκετά πληρώσαμε – δεν θα πληρώσουμε ξανά», που ακούστηκε δυνατά την Πρωτομαγιά και τις μέρες
δράσης σε όλους τους κλάδους και σε εκατοντάδες χώρους δουλειάς, πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο
δυνατά.
Τώρα είναι ώρα για οργάνωση της αντεπίθεσης, για να μη δώσει ο λαός άλλο χρόνο στην κυβέρνηση, στο
κεφάλαιο και τα επιτελεία του, που δουλεύουν «υπερωρίες». Κάθε στάση αναμονής στο όνομα των
«ειδικών συνθηκών», την οποία καλλιεργούν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η εργοδοσία και οι συνδικαλιστές τους, είναι
δηλητήριο για τους εργαζόμενους. Μαζί με τη στάση αναμονής να χρεοκοπήσει κάθε αυταπάτη ότι
διέξοδος είναι η στήριξη των επιχειρήσεων με «ζεστό» χρήμα. Να γίνει κριτήριο η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ
απέναντι στη ΝΔ, βλέποντάς την να εφαρμόζει τα λεγόμενα «επεκτατικά μείγματα», αποκαλύπτοντας ότι οι
διαφορές του δεν ξεφεύγουν από το πόσο και πώς θα στηριχτούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Επειδή η επιδημία όπως φαίνεται ήρθε για να μείνει, αυτό που μετράει σήμερα είναι η επιμονή στην
προσαρμογή της πάλης και της διεκδίκησης σε αυτήν την ειδική κατάσταση και όχι η αναμονή κάποιων
«ιδανικών συνθηκών», που όλα δείχνουν πως θα καθυστερήσουν πολύ. Οι κινητοποιήσεις των σωματείων,
ο τρόπος που αυτές οργανώθηκαν έδειξαν ότι υπάρχουν στο εργατικό κίνημα δυνάμεις που μπορούν να
σηκώσουν αυτό το βάρος. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να διευρυνθούν και μέσα σε αυτές τις συνθήκες να
προχωράνε η ανασύνταξη του κινήματος, η δουλειά «από τα κάτω», που στέλνει το μήνυμα σε κεφάλαιο –
κυβέρνηση – ΕΕ ότι ο λαός δεν θα λυγίσει.
Η «επόμενη μέρα» πρέπει να βρει τους εργαζόμενους ακόμα πιο δυνατούς, πιο οργανωμένους και
αποφασισμένους να παλέψουν για το δίκιο τους. Να αναμετρηθούν με τον πραγματικό αντίπαλο – το
κεφάλαιο και την εξουσία του – για τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.