‘’….Ποίηση κάθαρσης και αυτοανακάλυψης…’’.

H Άννα Τανή για τη νέα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μπετσάκου “στην ακροθαλασσιά της μνήμης”

Ο Παναγιώτης Μπετσάκος  για άλλη μια φορά από τις πρώτες κιόλας αράδες της νέας ποιητικής του συλλογής ‘’Στην ακροθαλασσιά της μνήμης’’καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία και με έναν πολύ αισθαντικό τρόπο ,δίνοντας πνοή στις λέξεις να εκφράσει συναισθήματα,σκέψεις,ερωτηματικά με έναν ποιητικό λόγο που μόνο εξαιρετικά λίγοι  μπορούν’’ να ξετυλίξουν ‘’.

        ‘’Τι ‘άλλο είναι  να γράφω ένα νέο ποίημα

           Παρά να ανακατεύω τα πλούσια υλικά μου :

           μνήμες ,πάθη και πόθους, πένθη,συγκινήσεις ,

          τύψεις ,χαρές ,κραυγές και παραληρήματα.

Αποκαλύπτει από την αρχή την τεχνοτροπία γραφής του.

           ‘’Εμένα μ’ αρέσει ,όταν γράφω την ποίησή μου

             να μιλώ ρεαλιστικά,σχεδόν επιστημονικά,

             να είμαι αντικειμενικός και ταπεινός

            όπως επιδιώκω άλλωστε και στη ζωή μου.’’

Αυτοαναλύεται ,’’αυτομαστιγώνεται’’,αυτοανακαλύπτεται προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει  τα νοήματα της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της.

Τον έρωτα:

…’’Πώς ο ερωτικός παλμός χτυπάει περιοδικά

      όπως και η καρδιά της άτρωτης θάλασσας

    κρύβοντας μέσα τους τα ίδια μυστικά

    το κάλλος, τη σαγήνη,το αίνιγμα,τη μέθη,

    την πλησμονή, την πάλη, την αφομοίωση ‘’….

Την αγάπη:

‘’Την αγάπη, είναι δύσκολο να βρεις

   μέτρο και εργαλείο να τη μετρήσεις

   τα γράδα της ,την έμφυτη δύναμή της ,

    τη θαυματουργική διάστασή της ,

    τη μόνη σωτήρια σανίδα του ανθρώπου

    για να πιαστεί και ν’αντέξει τον πόνο.’’……

Τη μοναξιά:

      ….’’Τούτα τα πανήσυχα αργοβάδιστα βράδια

             τα ακατοίκητα από την αγάπη

              η πέτρινη μοναξιά μου,σαν εκείνη

              των λευκών και κρύων αγαλμάτων , 

              παραβιάζεται μόνο από της σεληνης

              τις ευσπλαχνικές προθέσεις’’….. 

To  αγχώδες ανικανοποίητο  :

…’’Αρχικά είμαι αμέριμνος ,ανάλαφρος.

      Μετά το μυαλό μου αρχίζει να ταξιδεύει

      Γυρνώντας σαν σβούρα,ψάχνοντας σκοτούρες.

      Αναμοχλεύω μνήμες,λαχτάρες,θλίψεις

     Χαρές,ματιές,τόνους,συναισθήματα.

Τον ύμνο στη γυναίκα:

‘’Eίσαι πάντα η γυναίκα

  που εικονίζει την αγάπη

που ενσαρκώνει τη στοργή,

  που προτυπώνει την ομορφιά,

 που για χάρη της χαθήκαμε

 στην κατακόμβη του έρωτα.

………………………………………….

Έψαξα λέξεις για να σε στολίσω γυναίκα

 Μα αποδείχτηκαν φτωχές να περιγραψουν

Τον πλούτο του άρρητου μεγαλείου σου.’’

Την αγάπη και περηφάνια για τον πατέρα του ,ιερέα ,τον αείμνηστο Γεώργιο Μπετσάκο:

  ‘’O πατέρας μου δήλωνε περήφανος για μένα,

   Μα εγώ ήξερα καλά πως ήμουν ασήμαντος

     σε σχέση μ’εκείνον και τα έργα της αγάπης του.’’

Το θάνατο:

‘’Ληξιαρχική η μοίρα των πάντων ‘

ανθρώπων ,πραγμάτων, καταστάσεων,

   μα πάντοτε θα αγωνιζόμαστε σθεναρά

  να εμποδίσουμε την οριστική βύθισή τους

 από τον πάνω όροφο της φωτεινής μνήμης

 στο σκοτεινό υπόγειο της λησμονιάς’’

Διαβάζοντας,μελετώντας ,ιχνηλατώντας τα ποιήματα του Παναγιώτη Μπετσάκου δεν θα δυσκολευτούμε να επικοινωνήσουμε με τα θαυμάσια νοήματά τους, χάρη στη λειτουργική του γλώσσα. Ούτε θα δυσκολευτούμε να ταυτιστούμε μ’ αυτά αναγνωρίζοντας κομμάτια και της δικής μας ψυχής και σκέψης.

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΕΤΣΑΚΟΣ συνταιριάζοντας  το ρεαλισμό, το συμβολισμό ,την αλληγορία επιδιώκει να μαζέψει λέξεις για να πλάσει και να στολισει εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς και λυρισμού.

‘’Τι όμορφο όνειρο ,Θεέ μου!

  Φίλοι αγαπημένοι ,μα και άνθρωποι ξένοι

Μου έφερναν εόρτια δώρα ,θαυμαστά’

Κοχύλια γεμάτα θαλάσσιους ήχους ,χρώματα,

ταξίδια ,αφετηρίες ,προσμονές ,ανακαλύψεις

αλλά και λίθους πολύτιμους,ανεκτίμητους,

φωτεινούς αμέθυστους,ζαφείρια ,σμαράγδια

γυαλιά της φωτιάς με χρώματα περίεργα,

ολόκληρες αγκαλιές πανέμορφα λουλούδια

που γέμιζαν τον χώρο,τον χρόνο και τη φαντασία

με σπάνια αρώματα,μεθυστικά κι ευφραντικά.

Βάλσαμο ψυχής τα ποιήματά σου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΕΤΣΑΚΟ  χωρίς καμμία υπερβολή . Σου εύχομαι τα κάλλιστα.

ΑΝΝΑ ΤΑΝΗ-ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ,ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ