Ψώνια από το καλάθι των εκλογών. Γράφει ο Γιάννης Γκουντιός

Από τα μνημόνια – χρεοκοπία, περάσαμε στις κρίσεις. Κρίση υγειονομική, ενεργειακή, πολιτική, τραπεζική. Η πρώτη όμως κρίση και γενεσιουργός αιτία των υπολοίπων είναι η κρίση αξιών. Το θόλωμα της ελληνικότητας, ως φιλοσοφία ζωής, ως αγώνισμα συγκρότησης κοινωνίας.

Η απάντηση στο πρόβλημα από την κυβέρνηση (και από τις προηγούμενες) είναι στην ίδια φιλοσοφία και προσαρμόζεται ανάλογα με το είδος της κρίσης κάθε φορά. Πάρτε ένα pass, μια επιδότηση, ένα χαρτζιλίκι, σπρώξτε τα στον επόμενο, βάλτε κάτω από το χαλί. Κοινός παρονομαστής, όλων η επικοινωνιακή καταιγίδα και ακατάσχετη προπαγάνδα με αιχμές αυτούς που λένε ότι είναι δημοσιογράφοι και αυτούς που κάνουν τους πολιτικούς μέσω αυτών που λέγονται ΜΜΕ.

Επιστέγασμα όλων αποτελεί το καλάθι της νοικοκυράς.

Έτσι το καλάθι της νοικοκυράς μπήκε στη καθημερινότητα των Ελλήνων, προκειμένου να μπαίνουν στα super market χωρίς φόβο και δέος. Βρήκαν ευκαιρία, τα καταστήματα αυτά, να αυξήσουν την κατανάλωση των προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας. Αποτελούσε διακαή πόθο η αύξηση της κατανάλωσης αυτών των προϊόντων, ο οποίος δεν είχε επιτευχθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι καταναλωτές δεν επέλεγαν τα προϊόντα αυτά. Δεν προμηθευόταν από τα κάτω ράφια. Δεν αγόραζαν δευτερότριτα προϊόντα για την οικογένειά τους. Δυσκολευόταν βεβαίως, αλλά δεν έκαναν εκπτώσεις. Ο Άδωνις μπήκε μπροστά στην προσπάθεια των super market και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κατάφερε να πιάσουν, επιτέλους, τον στόχο τους.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η αντιπαράθεση στο super market της κομματοκρατίας (όχι δημοκρατίας) και της εκλόγιμης μοναρχίας (κατά Γ. Κοντογιώργη), ήδη έχει ενταθεί. Τα κόμματα άρχισαν ήδη να μας παρουσιάζουν θέσεις σαν νερό από ανακύκλωση ή σαν ένα τεχνητό περιβάλλον θυσιασμένο στα γερμανόφερτα φουρφούρια τους, όπως ακριβώς πέρασε το νομοσχέδιο του Υπουργείου (καταστροφής) Περιβάλλοντος, στο όνομα των τριών τεσσάρων επικυρίαρχων και προς σωτηρία της «αγαπημένης» μας siemens.

Παρά το γεγονός ότι κατά βάση και στην καθημερινή «πολιτική» πρακτική τους είναι μια από τα ίδια. Αμερικανοκίνητοι και γερμανοακόλοθοι αλλά με απόλυτη προσήλωση στο επικοινωνιακό περιτύλιγμα, μας πλασάρονται:

Ως Αδώνιδες, οι οποίοι μας παρουσιάζουν τα προϊόντα της ιδιωτικής ετικέτας τους, αναξιόπιστα, χαμηλής ποιότητας, αποκρουστικά.

Ως πολάκηδες οι οποίοι μας παρουσιάζουν την αμετροέπεια στο λόγο και στο ήθος και την ασυδοσία και ως ελευθερία.

Ως πράσινοι εν αμνησία οι οποίοι ξεχνούν τη σωρεία σκανδάλων στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης και παρουσιάζονται χωρίς παρελθόν και ως αμφιδέξιοι.

Ως εναπομείναντες στον εικοστό αιώνα οι οποίοι κινούνται με μεθυσμένο οδηγό του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Ως έμποροι άχρηστων σκευασμάτων οι οποίοι πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Ως μωροί επιστήμονες οι οποίοι πνιγμένοι στην «παντογνωσία» αναγάγουν τα πάντα στην εξάμηνη πειραματική τους διακυβέρνηση και στην άφυλη κοινωνία τους.

Ως «πατριώτες» της σβάστικας και της μισαλλοδοξίας οι οποίοι ως μισάνθρωποι επενδύουν μόνο στη βία.

Ως πατριώτες οι οποίοι εμφορούνται από την «καθαρότητα» και διαολίζονται από την ενότητα.

Διαφορετικό χρωματικό περιτύλιγμα και ταυτόχρονα όμως με μακρά ημερομηνία λήξης. Και η μεγάλη διάρκεια οφείλεται πρωτίστως σε κάθε ψηφοφόρο και σε κάθε κομματικό οπαδό (με την ποδοσφαιρική έννοια) του οποίου ο εγωισμός και η ρουσφετοείσπραξη του επιτρέπει μόνο την ατομική ενδοσκόπηση.

Φέρνουν ήττες εν ειρήνη. Φέρνουν την Ελλάδα σε επιταχυνόμενη κατηφορική περιδίνηση.

Το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών, δυστυχώς όλο και περισσότερο φαίνεται ξεκάθαρα, θα ασκηθεί με …ψώνια από το καλάθι των εκλογών.