Τιμούμε την επέτειο της 28 ης Οκτωβρίου 1940 Τιμούμε το πραγματικό-μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού.

Τιμούμε την επέτειο από την απελευθέρωση της Κοζάνης στις 28 Οκτωβρίου 1944

Τιμούμε την επέτειο της 28 ης Οκτωβρίου 1940
Τιμούμε το πραγματικό-μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού.

Τιμούμε την επέτειο από την απελευθέρωση της Κοζάνης στις 28 Οκτωβρίου 1944
Την 28η Οκτωβρίου του 1940 έγινε η έναρξη του πολέμου στην Ελλάδα. Ήταν η ημέρα που
η φασιστική Ιταλία επιτέθηκε στη χώρα µας, ενώ μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Το ΟΧΙ του λαού εκφράστηκε από την πρώτη στιγμή και στη συνέχεια, µε την παλλαϊκή,
ένοπλη Αντίσταση κατά της εισβολής και κατοχής από τους Γερμανούς και Βούλγαρους
φασίστες.
Και το 1940 και τα επόμενα χρόνια δεν ήμασταν “όλοι μαζί” οι Έλληνες, δεν πολεμήσαμε
κάτω από “την ίδια σημαία”.
Η Αντίσταση και η Απελευθέρωση ήταν έργο του λαού, της ηρωικής δράσης του, μέσα
από τις γραμμές των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, με καθοδηγητή, οργανωτή και αιμοδότη το ΚΚΕ,
που έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του.
Το ΚΚΕ σάλπισε τον ξεσηκωμό από την πρώτη στιγμή, στις 31 Οκτώβρη 1940, με το
γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη (γραμματέα του ΚΚΕ) από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας,
όπου ήταν φυλακισμένος, μαζί με χιλιάδες άλλους κομμουνιστές, από το φασιστικό
καθεστώς της Μεταξικής δικτατορίας. Το γράμμα καλούσε σε γενικό ξεσηκωμό κατά του
Ιταλού φασίστα επιδρομέα, για μια Ελλάδα με κυρίαρχο το λαό της, με κοινωνική προκοπή:
« … κάθε σπίτι, κάθε βράχος, καλύβα με καλύβα να γίνει μετερίζι του αγώνα…»
Με ηρωισμό ο λαός, οι φαντάροι και οι αξιωματικοί απέκρουσαν τους Ιταλούς εισβολείς.
Πολέμησαν γενναία υπερασπιζόμενοι την πατρίδα. Δεν έριξαν απλά μερικούς
πυροβολισμούς για την τιμή των όπλων, όπως περίμενε η δικτατορία του Μεταξά και η
ηγεσία του Στρατού, επειδή πίστευαν ότι ο εχθρός ήταν ανίκητος λόγω της τεράστιας
στρατιωτικής του δύναμης. Και ενώ οι φαντάροι πολεμούσαν ακόμα στην Ήπειρο η
στρατιωτική ηγεσία του δικτατορικού καθεστώτος υπέγραψε άρον – άρον την παράδοση της
χώρας στους εισβολείς γερμανούς ναζί.
Στην πατρίδα μας ήταν ο λαός της, που σήκωσε το βάρος του αντιστασιακού
απελευθερωτικού αγώνα, με την συντριπτική πλειοψηφία του οργανωμένη στο ΕΑΜ και το
ΚΚΕ.
Αντίθετα, ένα μέρος των αστών πολιτικών συνεργάστηκε με τους φασίστες κατακτητές, έτσι
η πλουτοκρατία πλούτισε ακόμα περισσότερο από την εκμετάλλευση του λαού, που
πέθαινε από την πείνα. Οι υπόλοιποι αστοί πολιτικοί, μαζί με τους Άγγλους συμμάχους
τους, έφυγαν για Κάιρο και Λονδίνο, όπου σχεδίαζαν πως θα στερεώσουν την εξουσία τους
μετά τον πόλεμο.
Στην περιοχή του νομού Κοζάνης ήταν βαρύς ο φόρος αίματος για το λαό. Είναι σε
όλους γνωστά τα ολοκαυτώματα πολλών χωριών την περίοδο της κατοχής από τους
Γερμανούς φασίστες κατακτητές, όπως: στα Λιβερά στις 3/2/1944, το μαρτυρικό

Μεσόβουνο δυο φορές, την πρώτη στις 23/10/1941 και τη δεύτερη στις 23/4/1944, το
ολοκαύτωμα των Σερβίων στις 6 – 10/3/1943, το ολοκαύτωμα του χωριού Πύργος
(Κατράνιτσα) στις 23/4/1944, η καταστροφή της Ερμακιάς στις 2/4/1944.
Πολλοί ήταν οι τόποι εκτελέσεων πολλών πατριωτών, όπως πχ στα νταμάρια Κοζάνης, στο
στρατόπεδο του Παύλου Μελά στην Θεσσαλονίκη, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής με
τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές, ανάμεσα τους οι πέντε συμπατριώτες μας
αγωνιστές: ο Νίκος Πλακοπίτης από την Κοζάνη, ο Γιάννης Στάθης, και ο Γιώργος
Αιβατζίδης από τα Σέρβια, ο Βασίλης Παπαβασιλείου από το Βελβεντό και ο Δημήτρης
Δημητριάδης από την Πτολεμαΐδα, πολλοί επίσης οι νεκροί και εκτελεσμένοι σε πολλά
χωριά και περιοχές του νομού που είναι δύσκολο να τα απαριθμήσεις σε μια ανακοίνωση.
Κάθε πόλη, κάθε βουνό, κάθε χωριό και γειτονιά έγιναν φρούρια της Αντίστασης,
γράφοντας τις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας. Το ελληνικό λαϊκό κίνημα
ήταν από τα μεγαλύτερα στην κατεχόμενη Ευρώπη. Ο ηρωικός λαός μας συσπειρωμένος
στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, με το όπλο στο χέρι, υπερασπίστηκε τη ζωή του, αντιμετώπισε την
πείνα, τα μπλόκα, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις, τη βαρβαρότητα των κατακτητών και των
δοσίλογων, των ντόπιων προδοτών.
Στην περιοχή του νομού Κοζάνης το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έδωσε πολλές μάχες με τους
Γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, γράφοντας ηρωικές σελίδες
ιστορίας, όπως: η μάχη του Φαρδύκαμπου, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα
Καμβούνια – Χάσια, στα Στενά του Σαρανταπόρου από δυνάμεις του ΕΛΑΣ Χασίων και
της ευρύτερης περιοχής των Σερβίων, μάχες οι οποίες ανέβασαν στα ύψη το αγωνιστικό
φρόνημα του λαού της περιοχής.
Ώσπου έφτασε η ώρα που με την δύναμη των τιμημένων όπλων του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και
της ΕΠΟΝ, αρχίζουν να απελευθερώνουν μια – μια τις πόλεις της χώρας μας. Στις 28
Οκτώβρη 1944, ύστερα από πολύωρη και σκληρή μάχη, τμήματα της 9 ης Μεραρχίας του
ΕΛΑΣ, ανατρέπουν την Γερμανική φρουρά, παίρνουν πολλά λάφυρα και μπαίνουν
απελευθερωτές στην πόλη της Κοζάνης.
Οι καμπάνες των εκκλησιών της πόλης ασταμάτητα χτυπούσαν δυνατά αναγγέλλοντας στο
λαό της Κοζάνης την απελευθέρωση του από τους γενναίους μαχητές του ΕΛΑΣ. Οι
αγωνιστές της παράνομης δράσης της πόλης, που στάθηκαν παλικάρια στα χρόνια της
φασιστικής κατοχής και βοήθησαν τον αγώνα μέσα σε κινδύνους και πλήθος λαού
ανακατεμένοι, γιόρτασαν την απελευθέρωση. Απ’ άκρη σ’ άκρη, ακουγόταν συνθήματα για
το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όπως και για το ΚΚΕ. Στην κεντρική πλατεία έγινε συγκέντρωση που
συμμετείχε σύσσωμος ο λαός της πόλης. Το λόγο εκφώνησε ο Μιχάλης Σουμελίδης
στέλεχος του ΚΚΕ και από τους ιδρυτές του ΕΑΜ στην Κοζάνη. Ο γιορτασμός για την
απελευθέρωση της πόλης κράτησε ως αργά το βράδυ.
Είναι μια ιστορική επέτειος που δεν είναι πλατιά γνωστή και επισκιάζεται από τον γιορτασμό
της 28 ης Οκτώβρη του 1940, ενάντια στην Ιταλική εισβολή.
Με αφορμή την συμπλήρωση 80 χρόνων από την απελευθέρωση, νιώθουμε την
ανάγκη να αναφερθούμε στο γεγονός αυτό, τιμώντας τους ηρωικούς απελευθερωτές
της πόλης της Κοζάνης.
Πόλεμοι – φτώχεια – καπιταλισμός, και τότε και τώρα ίδιος είναι ο εχθρός.
Τα διαχρονικά συμπεράσματα της δεκαετίας του 1940 αποκτούν μεγαλύτερη σημασία
σήμερα που μυρίζει μπαρούτι παντού, που οι πολεμικές προετοιμασίες των
ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων κλιμακώνονται και έρχεται πιο κοντά η γενίκευση του
πολέμου.
Οι πόλεμοι δεν προκαλούνται επειδή το θέλουν κάποιοι μανιακοί. Αιτία τους είναι οι
ανταγωνισμοί για τη μοιρασιά του πλούτου και των δρόμων μεταφοράς του.

Όταν εμείς βλέπουμε να δολοφονούνται άμαχοι και παιδιά στην Παλαιστίνη, οι μεγάλοι
επιχειρηματικοί όμιλοι βλέπουν να αυξάνονται τα κέρδη τους.
Αυτά τα κέρδη υπηρετεί η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, μέσα από το ΝΑΤΟ και
την ΕΕ. Στηρίζουν την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και
μετατρέπουν το λαό μας σε θύτη άλλων λαών και σε στόχο αντιποίνων.
Η θέση λαού και νεολαίας είναι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Είναι ενάντια στους
ιμπεριαλιστές και τους πολέμους τους, με θύματα τους λαούς. Είναι με τους λαούς της
Μέσης Ανατολής, με τον Παλαιστινιακό λαό, που αγωνίζεται κατά της ισραηλινής κατοχής.
Το εγκληματικό χέρι του κράτους του Ισραήλ δολοφονεί με τις πλάτες των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Παλεύουμε για να απεμπλακεί η Ελλάδα από τους πολέμους, να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές
Βάσεις του θανάτου, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες και τα στρατιωτικά τμήματα που δρουν
εκτός συνόρων, να φύγει η Ελλάδα από ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Απαντάμε με το δικό μας ΟΧΙ στον εκφοβισμό των στρατευμένων παιδιών μας, που
καταδικάζουν την εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό. Με το ΟΧΙ στην ανεργία,
στους μισθούς και στις συντάξεις πείνας, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τον φόβο για το
αύριο, τις διακρίσεις στην πρόσβαση στην Παιδεία και την Υγεία.
Δίνουμε υπόσχεση ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε η φλόγα της αληθινής
Ιστορίας, που δεν υπάρχει στα σχολικά βιβλία και δε διδάσκεται στα σχολεία, να φωτίζει για
πάντα το δρόμο της πάλης για μια κοινωνία χωρίς φασισμό, πολέμους, προσφυγιά και
μετανάστευση, χωρίς φτώχια και ανεργία, χωρίς κρίσεις και εκμετάλλευση. Αυτή η κοινωνία
θα υπάρξει!
Τιμή και δόξα στους τους λαϊκούς αγωνιστές, σε όσους έδωσαν και τη ζωή τους, είτε

έμειναν ανάπηροι πολεμώντας για να διώξουν τον Ιταλό φασίστα.
Τιμή και δόξα στους ηρωικούς απελευθερωτές της Κοζάνης στις 28/10/1944
Τιμή και δόξα σε όλους τους ήρωες του αγώνα της δεκαετίας 1940-1949.

Το Δ.Σ του Παραρτήματος Κοζάνης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ