ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΚΤΗ Ή ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΖ Του Γιώργου Νούτσου*

Τα βήματα στάγδην.
Κακό, για όσους ανυπομονούμε να δούμε το συντομότερο, την Εθνική μας
κυριαρχία να διευρύνεται έτι περαιτέρω και να αποκτά ακόμα ισχυρότερα
ερείσματα.
Καλό, για όσους θεωρούν, πως η βραδύτητα στο σχεδιασμό και την έλευση νέων
δεδομένων (Συμφωνιών, Μνημονίων, μονομερών αυτοδίκαιων ενεργειών μας κλπ),
συντείνει στην μεγιστοποίηση των ωφελειών, που αναμένεται να προκύψουν.
Ο λόγος, όπως καταλαβαίνετε, για την υπογραφή του Μνημονίου συνεργασίας με
την Αίγυπτο στον τομέα της Έρευνας και Διάσωσης, τον ορισμό των χώρων δρασης
κάθε χώρας (που συμπίπτει με το FIR κάθε χώρας επίσης) και την έμπρακτη
ακύρωση – όπως διατείνονται οι πρωτεργάτες της συμφωνίας – του εξώφθαλμα
παράνομου Τουρκολιβυκού Μνημονίου.
Επειδή όμως εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, των αδημονούντων να εισπράξουν
χειροπιαστά αποτελέσματα από την Εξωτερική μας πολιτική, μετά από κάθε
συμφωνία, που την θεωρώ ημιτελή ή έστω όχι προσεκτικά σταθμισμένη, αλλά
περισσότερο φοβική, άθελα μου μπαίνω και πάλι στo τρυπάκι των προβληματισμών
και των ερωτημάτων, που όσο κι αν εντείνω το ευήκοον ους μου, αδυνατώ να βρω
απάντηση
Ερώτημα ένα… Γιατί σε καμία επίσημη δήλωση, όπως και ρεπορτάζ σοβαρών ΜΜΕ,
δεν επιχειρήθηκε η νοητική έστω ταύτιση των ορίων εφαρμογής του υπογραφέντος
Μνημονίου Έρευνας και Διάσωσης, με τα όρια της δυνητικής ΑΟΖ μεταξύ των δύο
χωρών (όσο κι αν διαφοροποιούνται μεταξύ τους), ως λογική συνέχεια της πρώτης
ημιτελούς οριοθέτησής της, που υπογράφτηκε ένα χρόνο πίσω;
Έχω την αίσθηση, πως τα γεωγραφικά όρια του Μνημονίου για την Έρευνα και τη
Διάσωση, σε μεγάλο βαθμό ταυτίζονται με τα γεωγραφικά όρια της επιδικωκόμενης
να υπογραφεί ΑΟΖ (άσχετα αν η πρώτη έχει αναφορά στον αέρα και η δεύτερη στη
θάλασσα), όπως επίσης έχω την ισχυρότατη αίσθηση, πως το όλο φέρνουμε γύρω
γύρω, αλλά στην τελική δεν τολμάμε καν να αγγίξουμε το θέμα της ΑΟΖ και του
ορισμού της, με το φοβικό σύνδρομο να εγείρεται για μια ακόμα φορά και να
επηρεάζει καταλυτικά τη λήψη αποφάσεων, που θα έβαζαν οριστικά τέρμα στα
ανομολόγητα τερατουργήματα της Άγκυρας περί Γαλάζιας Πατρίδας

Ερώτημα δύο… Γιατί μέχρι σήμερα, δεν προσκλήθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία να
συντρέξει και να συνυπογράψει το Μνημόνιο αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσε να
αποτελέσει το προοίμιο μιας κυοφορούμενης συμφωνίας καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ
των τριών χωρών;
Ερώτημα τρία… Γιατί στα πλαίσια της υπηρέτησης του Δόγματος του Ενιαίου
Αμυντικού χώρου Ελλάδας Κύπρου, όπως το συνέλαβε το 1993 ο Ανδρέας
Παπανδρέου και στην ανάγκη για κοινή προσπάθεια και συμμετοχή στην αμυντική
θωράκιση του Ελληνισμού, δεν κλήθηκε μέχρι σήμερα η Κυπριακή πλευρά
εμπράκτως να το στηρίξει, ενισχύοντας τις προσπάθειες της Ελλάδας για την
ενδυνάμωση της αποτρεπτικής ισχύος της – άρα και της ίδιας της Κύπρου – μέσω
της ανάληψης ευθύνης για αποπληρωμή μιας ακόμα φρεγάτας για παράδειγμα,
που θα μπορούσε να επιχειρεί στην Ανατολική Μεσόγειο προσφέροντας της
ασφάλεια και ενισχύοντας στο πεδίο την Ελληνοκυπριακή κοινή αμυντική
συνεργασία;
Θα μπορούσα να θέσω πολλά περισσότερα ερωτήματα, καθώς το ένα γεννά ένα
επόμενο και αυτό ένα ακόμα και πάει λέγοντας.
Δεν ωφελεί όμως την ώρα, που μένουν αναπάντητα τα πρώτα και πλέον βασικά…
Κατά την γνώμη μου, πραγματικό ενταφιασμό των σχεδιασμών της Τουρκίας σε
Αιγαίο και Μεσόγειο, αποτελούν μόνον οι παρακάτω πρωτοβουλίες:

• Επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ
• Ορισμός ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος, Αιγυπτου και Κύπρου
• Υπογραφή νέων αμυντικών συμφωνιών με Ισραήλ και Ιταλία
• Σταθερή χωρίς παρεκλίσσεις ενίσχυση της αποτρεπτικής μας ισχύος σε
  όλους τους κλάδους των ενόπλων μας δυνάμεων
• Έμπρακτη συμμετοχή της Κυπριακής δημοκρατίας στην ενίσχυση του
  Δόγματος της κοινής μας άμυνας
  Η αέναη κουβέντα γύρω από όλα τα παραπάνω, η μονότονη επανάληψη
  χιλιοειπωμένων λόγων περί προσήλωσής μας στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της
  Θάλασσας, που όμως δεν συνοδεύεται από απτές πρακτικές μηδενικής ανοχής στις
  καθημερινές τουρκικές παραβιάσεις του Εθνικού μας χώρου, η ατολμία στη λήψη
  αποφάσεων στην κατεύθυνση των παραπάνω προτάσεων, οδηγούν με μαθηματική
  ακρίβεια στην επόμενη ζοφερή μέρα της στρατιωτικής εμπλοκής μας με την
  αποθρασυμμένη εξ αιτίας των δικών μας συμπεριφορών, Τουρκία.
  Λέγεται και απόλυτα το συνυπογράφω, πως ο Ερντογάν δεν σέβεται… φοβάται
  όμως και υπολογίζει πολύ τον αποφασισμένο, καλά διαβασμένο και δυνατό
  αντίπαλό του.

Μη του δώσουμε την ευκαιρία να αποτολμήσει κάτι, που θα μας βάλει όλους σε
περιπέτειες, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε, λαμβάνοντας ηχηρό το μήνυμα της
αποφασιστικότητά μας, να παραμείνει απλά πιστός στις άσφαιρες και ανέξοδες
απειλές του…!

*Πολιτικός Επιστήμων – πρώην δήμαρχος Γρεβενών